Ik heb onlangs een paar van mijn foto's op een site gezet - misschien leuk om even te kijken?
Als je op de site bent, klik dan rechtsbeneden even op het blokje met de 4 pijltjes; je ziet dan de serie in full-screen.
http://www.flickr.com/photos/loesjeboucher/show/
Reacties zijn altijd welkom, groetjes...!
De mooie danseres die sierlijk en sensueel de danspaal bespeelde, zei me in een vertrouwelijk gesprek dat ze in werkelijkheid klein en dik is en vanwege invaliditeit, aan een stoel gekluisterd zit.
Voor haar is SL een uitkomst; ze kan doen wat ze in werkelijkheid niet kan doen en ze kan zijn waar ze in werkelijkheid al jaren heimelijk van droomt.
Niemand behandelt haar als zwak of als minder en dat doet haar en mij goed.
Toen ik net met Second Life begon, verwachtte ik dat er niet zo op uiterlijk gelet zou worden; iedereen wist tenslotte dat een avatar een poppetje is die niets hoeft te zeggen over de werkelijke mens er achter.
Ik heb me daar (tot mijn teleurstelling, moet ik bekennen) in vergist; de valkuil van de uiterlijke beoordeling is net zo krachtig aanwezig in SL als in RL.
Mooie mensen zijn geliefder, hun mening weegt zwaarder en hun krediet is groter.
Het is druk op het stukje Nederland.
Vlak naast de koeienstal, tegenover het station staat een groep mensen.
Een paar dansen, een paar praten maar de meesten doen beiden.
Om de situatie niet te verstoren, zoek ik van afstand naar een mooi beeld om te fotograferen.
Ik ga met de camera de mensen af tot mijn aandacht getrokken wordt door een man.
Hij ziet er slungelig uit, is niet modieus gekleed en zijn haren zitten wat verward.
Zijn onaantrekkelijke uiterlijk wordt gecompenseerd door een vredige glimlach.
De groep lijkt hem niet te zien, hij is een eenling.
Ik ga zijn kant op en zie dat hij richting de groep begint te typen: "Wil er iemand met me dansen?"
Een pijnlijke stilte is het antwoord...
Een mooie juf komt aanlopen en de man groet haar vriendelijk.
Ze kijkt naar hem, draait zich om en loopt verder.
"Hoi", zeg ik tegen hem.
Hij draait zich naar me toe, wacht even en zegt: "Heb je het tegen mij?"
"Ja, ik heb het tegen jou", zeg ik.
"Nou, hoi dan..., je bent de eerste vandaag die me begroet. Sterker nog, je bent de eerste deze week die me begroet!", reageert hij.
Verbaasd vraag ik hem hoe dat kan.
"Wat dacht je van mijn uiterlijk", zegt hij en vervolgt: "mensen willen geen lelijke man kennen."
"Komop zeg, mensen zullen toch wel zien dat jouw pixels niets met jou als persoon te maken hebben?" vraag ik.
"Blijkbaar niet", zegt hij "Ik ben al langer dan een jaar op SL en het is een zeldzaamheid als iemand me begroet. Heel af en toe wil iemand wel met me praten maar dat is altijd van korte duur."
Ik ben met stomheid geslagen! "Ieder weldenkend mens kan toch verwachten dat jij in RL nooit een lelijke vent bent. Je zou anders toch nooit voor dit uiterlijk hebben gekozen?" vraag ik.
"En toch is het zo... het zit gewoon heel diep in de mens om voor het mooie te kiezen en het lelijke te vermijden; zo diep dat het zelfs tot in SL doorwerkt."
...Ik ga hem hoe langer hoe aantrekkelijker vinden.
Jammergenoeg moet ik weg en omdat ik graag verder met hem wil praten, bied ik hem mijn vriendschap aan.
Hij accepteert het en zegt: "Dank je Loesje, je bent de 2e die mij als vriend wil".
Emotioneel en verward vraag ik hem: "Wacht, jij hebt na een jaar op SL 2 mensen op je lijst staan?"
"Ja", antwoordt hij", ik heb 2 vrienden nu."
Vanaf die dag heb ik er een fijne vriend bij, een slimme en vriendelijke man die zeer veel begrijpt, met humor tegen je praat en met geduld en interesse naar je luistert.
Wat kan het een verspilling van vriendschap zijn wanneer we de wat minder mooie mensen links laten liggen.
Ik neem de SL les mee naar RL en neem me voor om nooit meer iemand op z'n uiterlijk te beoordelen want de lelijkste mensen zijn soms het mooist.
"Loes, wat me nou zo opvalt dat is dat je eigenlijk nooit over mannen schrijft enne bijna al je foto's zijn ook van vrouwen...", staat er in het bericht van de man.
De gallery is ruimtelijk en strak ingericht en de tentoongestelde hoge kwaliteit foto's zijn een lust voor het oog.
Even voel ik me klein worden maar de gedachte dat deze foto's van iemand zijn die al een paar jaar in SL fotografeert, doet het gevoel veranderen in nieuwgierigheid naar de gebruikte technieken.
"En, hoe vind je het hier?" klinkt het ineens.
Ik draai me om en voel me toch weer klein worden, dit maal veroorzaakt door de lengte van de man. Hoewel, man?
Naast me staat een zebra en als ik zeg: "Hoi, Zebra", haalt hij me uit de twijfel door te zeggen: "Nee, Zebra-man, ik ben een man in een zebra outfit, geen zebra dus."
Hij leidt me rond door zijn gallery en studio en ik krijg de indruk dat het hem allemaal niets doet en dat hij zijn eigen foto's maar van gewoon nivo vindt.
Ik laat me graag uitleggen hoe ik ook zulke 'normale' foto's kan maken en gretig luister ik dan ook naar de tips en truuks die hij me vertelt.
Na een poosje praten begrijp ik dat zijn fotografie een voortvloeisel is van zijn visie.
Heb je immers geen visie dan blijven je foto's beperkt tot slappe kiekjes die het moeten hebben van de technische opmaak.
Visie op zich heeft niets met fotografie te maken maar met waarneming en beleving, interpretatie van de waarnemer en al snel praten we over de mens, met name de mens in SL.
"Toen ik net op SL was", vertelt hij "viel me al op hoe er op uiterlijk wordt gelet en dat belemmerde me.
Daarom heb ik er na een poosje voor gekozen om als zebra-man door SL te gaan".
De gedachte doet me denken aan Baruch; ook iemand die ik als een sterke persoonlijkheid zag, ook iemand die zich niet om uiterlijk bekommerde...
"Door het uiterlijk 'uit te schakelen' was ik van een hoop oppervlakkige dingen af en kon ik veel makkelijker reizen en waarnemen" vertelt hij me.
Zebra gaat zitten op zijn zebra-bank en ik denk dat ik sneeuwblind word van de strepen voor m'n ogen...
"Is je wel eens opgevallen hoe snel nederlanders je in een hokje willen duwen?" zegt hij.
"Ontmoet je een Nederlander dan vraag hij/zij je heel snel waar je vandaan komt en hoe oud je bent, let maar eens op"
Mmm, confronterend want ik was idd nieuwsgierig naar zijn leeftijd; in elk geval naar iets van zijn RL om een completer beeld van 'm te krijgen. Gelukkig was hij eerder met antwoorden dan ik met vragen, scheelt een blunder!
Zebra vertelt: "Een Amerikaan zal dat nooit zo snel doen, die laat je gewoon in je waarde. Wil jij jong of oud zijn, dik of dun, man of vrouw, kan hem het schelen?!"
"Ja," zeg ik "maar dat kan net zo goed desinteresse zijn!"
Zebra ontkent dat: "Nee want je kunt gesprekken hebben met diepgang en dan merk je wel degelijk interesse."
Ok dan. 
"Nederlanders zijn ook vaak hebberig, gierig zelfs" zegt hij.
Zebra wacht niet op reactie maar zegt: "Wat wel griezelig is, dat is dat de meeste BDSM voorkomt bij Amerikanen. Mensen uit het machtigste land spelen met macht, opvallend he?"
Ik vraag hem voor wie SL gevaarlijk kan zijn en hij antwoordt: "Zij die zichzelf niet voldoende in bedwang hebben en zij die de grens niet goed kunnen trekken en feit niet van fictie kunnen onderscheiden."
Sow, daar is over nagedacht...
"Hoe komt het dat jij na zo lange tijd nog rondloopt in die wereld die bol staat van oppervlakkige relaties en schijnbaar tomeloze seks?" vraag ik hem.
"Door het lekker langs me heen te laten glijden en, ondanks dat ik me zeker interesseer voor anderen, me niet te veel aan te trekken van wat ze doen."
Ik zit in stilte te kijken naar deze oude rijpe SL-er en hoe hij daar op die bank zit, bevestigt eigenlijk zijn hele persoon in SL: hij is hier om te zien, niet om gezien te worden...
Bij Vanessa weet je nooit wat je kunt verwachten.
"En weet je wat het mooie is Loes" zegt ze "Deze kan echt poepen, kijk maar..."
Het valt me mee, Vanessa gaat slechts 1 keer in de touwen hangen; had er een kraaiennest geweest dan was ze daar zeker in geklommen... in d'r stralende dansjurkje. 
In RL wordt me wel eens gevraagd: "Was je er niet, ik probeerde je te bellen"
Soms moet ik toegeven: "Jawel ik was er wel maar had de telefoon uitstaan"
Ik kan de telefoon een vervelend ding vinden; iemand wil mij spreken waneer het hem/haar uitkomt, laat mij dan bepalen of ik dat op dat moment ook wil.
Ben je in een goed gesprek dan wordt dat steevast afgekapt op het moment dat dat opdringerige geluidje klinkt. Sta ik voor een loket en de telefoon gaat dan heeft dat ineens voorrang...
Wat is dat toch met geluidjes die ons vertellen dat iemand ons wil spreken?
Ik zit in haar geweldig mooie tuin en geniet van het uitzicht.
Ze heeft een knap staaltje natuurschoon laten bouwen en haar knusse huis bevindt zich in het centrum van deze oase van rust. Mevrouw houdt van rust, ruimte en een beetje meer.
Deze prachtige locatie mag ik gebruiken, legt ze me uit, als ik gratis foto's van haar maak.
Nou, veel armer dan ik zal ze niet zijn en omdat de locatie me als decor wat waard is, overleggen we over de foto's die ze wil hebben.
Ineens hoor ik: "ting-ting"
Ik lees het IM bericht: "He, hoe is t"
He bah, nu liever even niet...
Ik reageer: "Ja goed hoor, ben even bezig, je hoort me later"
Dat is waarschijnlijk net niet gemerkt door mijn gesprekspartner en ik pak de draad weer op.
"He, is er iets, je doet zo kort af?" zie ik via IM.
Ik weer: "Nee, zei al, ben bezig, komt slecht uit. Roep je later"
Ik voel dat het me moeite kost om in de sfeer van het gesprek te blijven en dat vind ik niet leuk.
"Nou sorry, wist niet dat je kwaad werd", lees ik dan.
He... dat zit me toch ook niet lekker.
Ik schrijf terug: "Nee ben niet kwaad maar ben even bezig"
Ik dreig het gesprek nu kwijt te raken en ik merk dat ik zit te wachten op een nieuwe IM zin.
het wordt bevestigd door de woorden: "Ben je aan het doen dan?"
Ik stamel wat woorden van excuus naar mijn gesprekspartner, open het IM scherm weer en typ: "Alsjeblieft, als ik zeg dat ik bezig ben, accepteer dan dan gewoon. Als ik hier klaar ben dan roep ik je"
...Het blijft stil.
Met moeite pak ik de draad weer op en na een paar minuten zijn we weer waar we waren.
Even later wordt de vrouw tegenover me ineens stil en haar hoofd kijkt van het graspolletje naar de bloembak er weer terug...
Ik vraag: "Ben je er nog?" Geen reaktie.
Als ik een hond had gehad dan had ik die onderussen even uit kunnen laten, pfff... wat duurt wachten lang.
"Ben ik weer, ff een Im gehad" zegt ze opeens.
"Ja, dat komt voor he?" reageer ik.
Ik probeer het gesprek weer te brengen waar het gebleven was als ze ineens zegt: "brb".
Ik wacht een minuut en neem daarna contact op met degene die me eerder via IM riep en zoef daar naar toe.
Na zeker 5 minuten klinkt het ineens "ting-ting" en verschijnen de woorden: "Ben er weer, was even aan de telefoon".
Ik tik terug: Sorry, ben nu even in SL"
Aan rijke vrouwen die gratis foto's willen gelukkig geen gebrek.
Tijdens mijn cursus "overleven in de natuur" leerde ik om de Blauwe Monnikskap te herkennen, een plantje met prachtigblauwe bloemetjes.
Toen ik 'm de eerste keer zag en er aan wilde ruiken, waarschuwde de cursusleider ons dat dit lieflijke plantje de giftigste van Europa is; slechts 3 mg van deze plant kan dodelijk zijn!
Meteen was het een verraderlijk lelijk plantje en de hele groep deed een stapje terug.
Hierna zei hij dat het plantje goud waard is vanwege de medicinale werking... Een plantje waar legio mensen door zijn genezen.
Mmm, toch wel een mooi plantje.
Of we iets als goed, fout, mooi of lelijk oordelen, is vaak een zaak van wat we ervan weten.
Ze zullen er wel gevaarlijk uit zien, zouden ze ook wapens dragen als ik kom?
Voordat ik er naar toe ga neem ik me een paar dingen voor:
Ik laat me niet vastbinden, door beesten bespringen, in kooien stoppen of wat dan ook.
Slaan is al helemaal geen optie, me laten slaan nog veel minder en zodra ik bloed zie, ben ik meteen weer weg!
Met dat voornemen ga ik een tikje onzeker maar nieuwsgierig op pad...
Twee knappe vrouwen ontvangen me hartelijk op het eiland.
Ze komen helemaal niet gevaarlijk over maar vriendelijk, openhartig en geïnteresseerd. Ze zijn overigens ongewapend en zelfs ontwapenend.
Vero is meesteres en Myra is haar slavin; samen zijn ze pas binnen SL getrouwd.
Tijdens ons gesprek valt me op dat ze elkaar in woord en daad respecteren, ze luisteren, raadplegen en informeren bij elkaar.
Ik had vooraf gedacht dat de slavin voor rotte vis zou worden uitgemaakt en vernederd zou worden maar geen spoortje van dat alles.
Ze maken zelfs geen grappen over de ruggen van elkaar en hoe ze er samen bij staan, zag ik niet vaak in SL; ik moet erkennen, de tederheid is om jaloers van te worden.
Ik vraag of ik iets van hun BDSM mag zien en hierop gaan we naar hun 'speelkamer'.
Vero neemt plaats in een grote stoel, Myra zit voor haar op de grond en bemint met passie Vero's voeten.
Wat later staat Myra gebukt en gebonden en als ik informeer of dit volledig vrijwillig is dan bevestigt ze met grote zekerheid... Myra is helemaal in haar element en voelt zich volkomen bemind door haar meesteres.
Ik ben niet vastgebonden, ik loop er vrij rond maar toch ben ik beboeid... 
Vero neemt iets wat lijkt op een zweep van paardenhaar en geeft Myra gedoseerde maar rake klappen op haar achterste.
Ik wacht op een kreet of een gil om bevrijding maar ik hoor: "Dank u meesteres..."
Vero gaat verder en ondanks dat ik Myra's billen van de klappen zie gloeien, lijkt haar gezicht van genot en geluk mee te gloeien.
Vero en Myra hebben een intieme en hechte relatie met respect en liefde hoog in het vaandel...
Terwijl ik sta te fotograferen, moet ik weer denken aan die cursusleider.
Hij heeft gelijk gehad... eerst oordeelde ik zonder te weten, nu weet ik zonder te oordelen.
Als mijn vader vroeger een video, wasmachine of dergelijke wilde aanschaffen dan spitte hij eerst de consumentengids uit, informeerde overal en ging dan pas kopen.
Thuis zat hij dan de halve zaterdag die handleiding te lezen om vervolgens de rest van de dag op zijn stoeltje voor dat ding te zitten om te zien of alles wel goed werkte.
Daar heb ik gelukkig geen last van...
Loes is meer van rap rap... om 17.45 naar de Mediamarkt racen en dan 2 dagen later nog steeds de lege doos naast mijn buro hebben die, dankzij de kat, omgeven is van het tot sneeuw verkruimelde piepschuim.
De handleiding, daar ben ik vaak zo zuinig op dat hij netjes en on-aangetast in het plastic mapje blijft.
Als ik aan iets begin dan moet het ook meteen af en ik kan tot die tijd dan ook moeilijk met andere dingen bezig zijn, zelfs niet met rusten en dat kan soms vermoeiend zijn...
Toen ik aan mijn winkel(tje) begon, dacht ik: "Gebouw neerzetten, foto's ophangen en weer op pad."
Dat liep een beetje anders, er kwamen namelijk nog een paar kleine dingetjes bij kijken...
Ik ben sinds dat moment alleen nog bezig met handleidingen lezen(jawel), bouwen, passen, vragen, zoeken, structureren en stressen want dat laatste kreeg ik er gratis bij...
Verder notecards maken, mijn Zeppelin de lucht in, denken aan een logo, decoraties zoeken met weinig prims, de buren vragen of ze hun dak een stukje op willen schuiven en voor de rest de hele tijd "nee" verkopen als het over fotoklussen of plezier maken gaat.
Wat zie ik uit naar het moment dat ik weer met alle aandacht op pad kan gaan, mensen ga ontmoeten en foto's zal maken...
Mijn "settlement" is nog niet af maar de basis staat nu en ik kan met een tevreden gevoel terugkijken naar deze laatste dagen waarin zoveel veranderd is.
Daar sta ik dan, op mijn lege grasveld...
Het is heerlijk om met Iku de nieuwe onderwaterlocatie uit te proberen om te zien of het geschikt is voor fotowerk.
Geyl wist dat ik hem heel graag wilde hebben, dat ik 'm tegen mijn borst wilde voelen en in mijn hand wilde houden.
De schoonheid en kracht die hij heeft, daar kunnen er niet veel tegenop.
Ik zag hem regelmatig en ook al leek het erop dat hij nu en dan op mij gericht was, hij bleef onbereikbaar voor me.
Wat was ik graag aan de wandel gegaan met hem... Wat zou ik graag met 'm spelen op de mooiste plekken in SL...
Op een mooie dag komt Geyl naar me toe, zet een doos neer en zegt: "Verrassing, maak maar open, 't is voor jou!"
Ik pak het uit en barst in janken uit als ik hem eindelijk in mijn handen heb:
De Nikon-camera!!
Als een kind zo blij ben ik met mijn speeltje!
Echt een Geyl kado... uhm nou ja, de bedoeling is duidelijk.
Vanaf die dag is er niets dat ik zo vaak in mijn handen heb in SL als mijn mooie Nikon.
Inmiddels ben ik al een poosje op zoek naar ruimte waar ik een winkeltje/expositieruimte kan beginnen; een plek die ik als adres aan klanten kan geven, mijn plek ik SL.
Als ik van de week naar Geyls huis ga dan is ze er niet.
Sandra, haar vrouw, is er wel en met haar sta ik even gezellig te kletsen.
Als ik wegga, geeft Sandra me wat geld.
Begrijpen deed ik het niet maar lief vind ik het wel... voor dat bedrag zou ik namelijk 8 uur het werk moeten doen dat ik normaal in SL doe. (Ik zit in het ontroerendgoed en ben pas een sportje geklommen -ahum- tegenwoordig zeem ik namelijk op de 2e etage de ramen.)
Weer een dag later roept Geyl me naar een stukje land en zegt me:
"Hier Loesje, mijn First Land, ik gun het je zo. Je mag het gratis gebruiken, desnoods voor een jaar..."
IK HEB EEN EIGEN PLEK!!!!
Helemaal hoteldebotel ben ik gaan slapen die nacht!
Gisteren vond ik een winkelpand/gallery, perfect geschikt, precies passend!
Ik sta te rekenen en hou het minimale bedrag vast wat ik nodig heb om mijn foto's te uploaden.
Ik schrik als ik tot de conclusie kom dat Sandra me exact het missende bedrag heeft geschonken...
"Kan je een fotootje maken, 't is voor m'n vriendin", vraagt de man me via IM.
De teleporter brengt me in de buurt van een gebouw met een groot dollarteken erop.
Baruch komt aangelopen, voorovengebogen, een winkelwagentje duwend, de kat weer op haar schouder en, inderdaad, weer die vliegen om haar heen!
"Hier komen de armsten van SL," vertelt ze me. "Sommigen hier kunnen mijn maandinkomen missen zonder het te missen maar toch zijn ze arm".
Ze sjokt naar de overkant van de straat en gaat bij de entree van het gebouw staan.
Een zakenman komt naar buiten lopen en ik hoor Baruch groeten.
De man negeert haar en loopt verder.
Een 2e man komt aanlopen, wordt gegroet door Baruch maar ook deze zegt niets terug, net als de 3e, 4e, 5e en 6e voorbijganger...
Baruch komt mijn kant op en zegt: "Geld en macht heeft hen verblind en arm gemaakt; ik heb ze allemaal gezegend..."
We gaan verder en komen bij een warenhuis.
Zodra we daar de hoek omlopen, herken ik de lesbische dancing met het zwembad dat daar is.
Ik kom daar af en toe en ik baal dat we nu net hier naar toe zijn gekomen.
Hoewel we dichter bij het warenhuis staan dan bij de dancing, komt er meteen iemand naar ons toe lopen en zegt tegen Baruch "Geen mannen hier, wegwezen!"
Baruch zegt: "Ach lief kind ik ben een dame hoor"
Een 2e vrouw komt aanlopen en vraagt aan Baruch: "Ben jij een vent?"
De eerste vrouw zegt nu: "Het is verboden te bedelen hier", waarop Baruch zegt:
"Och maar dat doe ik ook helemaal niet hoor"
De vrouw regeert met: "Volgens mij doe je dat wel, je ziet er ook uit als een bedelaar"
Ik sta met schaamte toe te kijken...
Baruch zegt tegen de vrouw: "Lief meisje, neem me toch niet kwalijk dat ik er zo uit zie maar van mij heb je geen last"
Direct hierna is Baruch weg, ze wordt verbannen...
"Haha, goed gedaan!", hoor ik een van de toeschouwers zeggen.
Als ik weer bij de SL-nomade sta dan zegt ze me: "Wat zagen ze er toch prachtig uit hè, die dames?"
Bij het Centraal Station van Amsterdam is het een drukte.
De teksten boven de hoofden van de mensen daar laten niets te raden over: "Pimp", "Drugs-for-sale", "Kill for $", "Fuck me for L$ 500" enz enz... Kortom, een heerlijke buurt waar je als Nederlander trots op kunt zijn.
Baruch stapt op een groepje mensen af en begroet ze.
Een enkel "hi" klinkt, gevolgd door een kreet van een over-actieve security-man: "Geen bedelaars hier."
Baruch antwoordt: "Jongeman, ik bedel niet"
"Je hoort me, geen bedelaars hier!!" Baruch doet nog een poging om met de man te praten maar wordt zonder clementie ook hier verbannen...
Geïrriteerd zeg ik de security-man: "Die vrouw doet toch geen kwaad?"
Hij antwoordt: "Jawel, ze is slecht voor het imago"
Ja Amsterdam CS houdt het graag netjes en beschaafd!
Op de wallen krijgt Baruch voor het eerst vandaag geld, 2 x L$ 5.
Later vraag ik haar van wie ze dit kreeg waarop Baruch me zegt: "Het waren vrouwen en van 1 weet ik dat ze iets met speelgoed doet"
"Speelgoed, ik heb niks gezien", zeg ik.
"Nee" zegt Baruch "ik ook niet maar ik hoorde haar tegen een man zeggen dat hij voor $ 500 een wip kon krijgen"
Ik moet hard lachen en Baruch kijkt me aan zonder een kik te geven... Zou ze het menen?
Ze zegt me: "Verder heb ik veel zegen ontvangen, want zoals met alles, waar je veel van geeft, krijg je veel van terug"
"Hier" zegt ze me "een beetje vriendschap en aandacht voor jou; pas uitpakken als ik weg ben"
Als ze is vertrokken dan pak ik het item en klik op 'wear' waarop een wit katje begint te spinnen op mijn schouder...
Blijkbaar houden mensen zich in bij anderen en hebben we, bij totale vrijheid, een heel ander gedrag dan we normaal gesproken laten zien.
Onder normale omstandigheden hebben we namelijk een reputatie te verliezen en dat maakt ons behoedzamer.
In Second Life valt een stuk weerstand weg waardoor we meer durven (en dus meer) laten zien.
Dat is vaak heel leuk maar soms ook niet...
Mede door de rondfladderende vlinders en overzwevende vogels, hangt er een zomers sfeertje.
We zitten met 3 meiden lekker te kletsen in een vertrouwd sfeertje en dan praat je vaak toch iets openlijker dan je normaal in de kroeg zou doen.
Een van de vrouwen zegt net wat haar aantrekt bij mannen als er een kerel over komt vliegen.
Hij dwarrelt wat heen en weer en landt vervolgens bij ons.
"Hi, waar hebben jullie het over?" vraagt hij.
"Gewoon, vrouwenpraat", zegt de ene vrouw.
Vermoedelijk hopen we alle 3 dat hij de hint begrijpt...
"Ok," zegt de man "ga verder, stoor je niet aan mij".
We wachten even maar hij maakt geen aanstalten om te vertrekken.
"We staan even te praten als vrouwen onder elkaar, vind je het erg?" vraagt de andere vrouw.
"Nee hoor, ik ben wel wat gewend", zegt de man weer.
Een ogenblik later krijg ik een IM: "Zin in seks?".
Geïrriteerd gooi ik het scherm uit en een paar tellen later zegt de eerste vrouw tegen hem:
"Nee, ik hoef geen sex!!"
Die zelfde avond zit ik met Iku aan een tafeltje een beetje intiem te kleppen, komt er een man aanlopen die, zonder ook maar iets te hebben gezegd, vriendschap aanbiedt.
Ik schrijft terug: "Nee dank je."
Waarop hij weer schrijft: "En waarvoor dan niet?"
Ik sta op, loop naar hem toe en vraag: "Heb jij enig idee wat voor takkenwijf ik ben?"
"Nou nee...", antwoordt hij.
Ik ga verder: "Wat weet je dan wèl van mij?"
"Eigenlijk niks, je ziet er wel leuk uit", reageert hij.
Ik begrijp het, hij zoekt vriendschap die op niks gebaseerd is... ik niet!
Even later laat Iku weten dat hij via IM bij haar aan de bak probeert te komen...
Omdat hij blijft aandringen en ons gesprek stoort, geeft Iku me een LM (Landmark, een positie waar je met een druk op de knop naar teleporteert) ... en we zijn weg.
Het sociale aspect van SL is iets heel bijzonders waar ik al veel plezier aan heb beleefd maar langzamerhand kan ik me steeds beter voorstellen dat mensen een eiland(je) aanschaffen.
Een eigen plek, knus en ongestoord waar je je af en toe terug kunt trekken; hoeft niet groot te zijn, als er maar een hek omheen kan...
Baruch komt uit de doos en nu pas zie ik de vliegen die in een zwerm om haar heen dwarrelen.
"Nee", zegt ze "Ik ga rond en ik zegen de mensen die het nodig hebben. Soms geven die mensen me dan iets, de ene keer een vriendelijk woord, de andere keer een offer en af en toe een uitbrander".
De tentoonstelling is bijna af en rond een uur of 3 's-nachts ga ik, voor het slapen gaan, nog even kijken.
De Duitse fotografe klaagt over vermoeidheid maar is nu bijna klaar.
Morgen heeft ze nog een uur voor alles piekfijn in orde moet zijn voor de opening.
Ze vertrekt en ik wil weggaan als ik op het laatste moment iemand zie.
Ik ga er heen en bij de werken van Geyl Fapp staat een vrouw die zich voorstelt als Iku.
Ze is lang, slank, heeft een mooie kop blond haar en lichtgroene ogen om in te verzuipen.
Ik vraag haar wat ze van Geyl's werk vindt en haar reaktie geeft blijk van een heldere kijk.
Ze spreekt over fotografen die zij goed vindt en het lijkt of ze mijn gedachten heeft gelezen; ze noemt in een rij de fotografen die ik ook het best vind.
In no-time zitten we heerlijk te kletsen.
Ze is de eerste Ijslandse die ik ontmoet in SL maar ze is beslist geen ijskonijn en ze laat me dan ook niet koud.
Als we het over muziek hebben dan blijkt ze ook gek van jazz te zijn en ook zij speelt zelf instrumenten.
Ze vraagt me: "Wat vermoed je, welke instrumenten speel ik".
Ik denk: "Uhmm... piano en gitaar", maar zeg haar: "Ik zou het niet weten".
"Piano en gitaar", zegt ze!
Ik slik.
Snel blijkt dat we ons allebei voor veel van dezelfde dingen interesseren en over een hele rij standpunten het zelfde denken.
Ze wordt mooier met de minuut.
Haar humor is om van te genieten en haar uitdrukkingen zijn om te bewaren.
Niet eerder in SL ben ik zo opgegaan in een gesprek, had ik zo mijn volledige aandacht bij een persoon als hier bij haar en als ik op het punt sta om afscheid te nemen, zegt ze:
"Jij bent de eerste waar ik zo volledig met hart en ziel mee zat te praten in SL".
Ik voel me nerveus worden, er is iets...
Ik zou haar graag als vriendin willen toevoegen en zoek een opening.
Mijn denken wordt onderbroken door een blauw scherm... ze wil me toevoegen aan haar vriendenlijst...
Met tegenzin gaan we sluiten.
De volgende dag zit ze in mijn hoofd en wil er niet uit... en dat hoeft ze ook niet!
Als ik 's-avonds inlog dan merk ik de nervositeit weer en binnen 1 minuut na aanmelden, komt ze online.
Ik zie in het IM scherm: "LOESJE!!!!"
Haar 2e zin vertelt dat ik de hele dag in haar hoofd zat...
Ik voel me bibberig worden, ik moet haar zien.
Bij de jazztent ontmoeten we elkaar en na een "hi... missed you" staan we beiden met ons mond vol tanden.
We zetten het licht op "nacht", geluid op "aan", gaan de dansvloer op en drijven in een roes tussen hemel en aarde, tussen RL en SL...
Je kent vast wel het verschijnsel dat kleine mannetjes grote honden hebben.
Rijke kleine mannetjes kiezen eerder voor een vette auto want het voordeel daarvan is dat je die 's-avonds niet hoeft uit te laten.
Compensatiegedrag heet dat en het komt er op neer dat je aan je omgeving laat zien waar je behoefte ligt.
De blaffende hond laat niet zien dat hij gevaarlijk is maar dat hij zich bedreigt voelt, dat hij bang is.
In SL is het niet anders; sterker nog, het wordt je daar heel makkelijk gemaakt om te "compenseren".
Binnen 5 minuten heb je het effect van 5 jaar sportschool en de borstvergrotingsoperatie doe je zelf, kost je niets, scheelt tijd, doet geen pijn en laat bovendien geen littekens achter.
Het heeft iets om compensatiegedrag te herkennen, het geeft meerwaarde aan je ontmoetingen en soms is dat leuk...
Het is heerlijk rustig in de tuin.
Ik zit er met een vriendin lekker te beppen als er een jongen aan komt met een figuur waar Schwarzenegger bang van zou worden
Na 2 zinnen informeert hij of mijn vriend (?) ook op SL zit en weer 4 zinnen later informeert hij of ik plaatsen weet waar je goed kunt seksen.
Op mijn vraag of hij dat zelf niet weet, antwoordt hij dat hij nog maar net in SL is.
"Aha, op die manier", reageer ik.
"Is het dan niet handiger als je eerst zorgt dat je een piemeltje hebt?" vraag ik hem gespeeld ernstig.
"Een piemeltje...?" vraagt hij.
"Ja, dat is zo'n dingetje dat je 's-morgens gebruikt om je plas mee te doen", leg ik hem uit.
Hij wil niet toegeven dat hij zo'n hulpstuk niet heeft en dat is uiteraard voer om lekker door te jennen.
Ik zeg: "Ik mag er toch van uit gaan dat jij ook zo'n ding hebt, net als elke echte SL vent?"
Hehe...
Het is voor een moment weer heerlijk rustiger in de tuin...
Het duurt net iets te lang voor hij zegt: "Ja, natuurlijk heb ik ook zo'n ding, bijna net zo groot als in RL".
Ik durf de gok te wagen, sta op en zeg hem: "Wat een gelukkie voor mij, ik voel me de hele dag al opgewonden... Wat denk je, zullen we het hier eens proberen nu?"
Ik zie aan de beweging van zijn hoofd dat hij naar linksboven kijkt, ongeveer daar waar de knop "quit" zit en 2 tellen later is hij weg...
"Hihi...", zegt de vriendin.
"Het is weer heerlijk rustig in de tuin...", zeg ik.
Hazel wil om 2 uur 's-nachts wel een uurtje vrij maken omdat ze, zoals ze zegt, dan op haar best is...
Ik spreek met haar af bij een imposant kasteel waar ik toestemming heb gevraagd om te fotograferen.
Het kasteel is een prachtige locatie, typisch middeleeuws, met een mooie grote dansvloer, gesierd door harnassen, wapenschilden en fakkels aan de muren.
De mensen spreken elkaar aan met "Melord" en "Mylady", de dames zijn gekleed in schitterende galajurken en de heren in rokkostuum; iedereen ziet er geweldig uit.
Hoewel, iedereen...?
Ik sta op Hazel te wachten in mijn spijkerbroek, shirt en gympen en bedenk me hoe mooi die grote menshoge bloembakken toch zijn en dan met name die waar je je achter kunt verbergen...
Hazel komt en even is het stil in de meute der gegoede klasse; ...wat kan stilte toch duidelijk spreken!
Na een paar minuten zijn we in de weer en vergeten we de omgeving.
Moeiteloos en met plezier springt ze van muur naar muur en vergis ik me of geniet ze van de blikken van de toeschouwers die zich misschien af vragen wat dat nu voor vreemde kat in de bijt is.
Volgens haar is ze in een vorig leven kat geweest en heeft ze zich altijd goed kunnen inleven bij katten.
Als ik op het eiland aankom en haar zie dan valt me op dat ze tenger is, ik had haar groter geschat, maar door haar voorkomen, houding en vooral haar woorden, groeit ze snel...
Ze stelt zich voor als Geyl Fapp.
Je weet dat je aan SL verslaafd bent als je:
Wie er meer heeft, klik hier en ik zet ze erbij:
Vanaf dag 1 was mijn poppetje een verlengstuk van mijzelf.
Het zorgen voor een gelijkend avatar, was de enige manier om zelf zo compleet mogelijk in SL te zijn meende ik toen en vind ik nog steeds.
Het blijft wat onwennig om onderwater te relaxen maar lekker is het wel.
Dobberen in het water, duiken van de springplank, met snelheid de glijbaan af zoeven of gewoon lekker niksen.
Dat laatste is een favoriete bezigheid van mij en onderuit gezakt in een van de ligstoelen geniet ik van de rustige muziek en de boven mij zwemmende vissen.
Wat kan Second Life toch mooi zijn...
Een vrouw komt aanlopen (ja dat kan ook nog), begroet me vriendelijk en gaat in de stoel naast me zitten.
Ze heet Sherry en blijkt snel een ontwikkeld, ruimdenkend en vredelievend mens te zijn.
We praten over van alles en nog wat en op een gegeven moment hebben we het over homofilie (v/m) en dat dat in Nederland eigenlijk zo goed als geaccepteerd is.
Het valt me op dat ze er over door vraagt en als ik vraag vanwaar die interesse dan vertelt ze me dat ze lesbisch is maar dat dat voor haar een ramp is.
Verbaasd informeer ik hoe ze dat bedoelt waarop ze uitlegt dat dat in haar land uit den boze is en dat ze zeer voorzichtig moet zijn hoe ze met haar gevoel op dat gebied omgaat.
"Waar woon je dan?", vraag ik.
"In Iran", antwoordt ze.
Even dacht ik in de maling te worden genomen; ik zie haar zo in bikini in die stoel liggen en net als ik wil vragen waar haar burka is, zegt ze me:
Op het grasveld bij de kerk is een groepje mensen in gesprek als ik aan kom zeilen.
Ik kwak met een plof neer (mooi landen lukt me alleen als niemand kijkt), krabbel overeind en vraag of ik erbij mag komen.
Tuurlijk mag dat...
Wat heb ik een bewondering voor de mensen die locaties in SL bouwen die zo mooi zijn, zo'n esthetische waarde hebben, dat ik me kan schamen voor de suffe kiekjes die ik zelf maak.
Er zijn er bij die het artistieke level in SL hier en daar op zo'n peil weten te brengen dat ik gewoon een mate van dankbaarheid kan ervaren wanneer ik daar even sta te genieten.
De een weet een imposant kasteel neer te zetten, de ander een tuin naar de principes van feng shui, weer een ander schept een levensechte sfeer in een dancing en tot slot zie ik avatars (wat een rotwoord eigenlijk) die er als kunstwerkjes bij lopen.
Bedankt bouwer, architect en stylist... mede door jullie werk is het dat mijn reis door SL nu en dan op een vakantie lijkt.
Jacob, Olympus, Nemith of Sue...
Wanneer ik ook kom, in de meeste gevallen tref ik wel een van deze mensen aan in het stukje oase van rust dat dit Godshuis biedt.
Af en toe zweven er ook entiteiten rond waarvan je het vermoeden kan hebben dat je ze niet tijdens de dienst op zondag zult aantreffen met een psalmenboek in hun hand...
Als ik dit keer de kerk binnenloop, blijkt er een trouwerij aan de gang.
De bruid en bruidegom staan voor de kansel en de huwelijksvoltrekking wordt uitgevoerd door een meneer met de tatoeage van een machinegeweer, gouden kettingen om zijn blote bovenlijf, een haarband om zijn veel te lange haar bijeen te houden en iets te donkere zonnebril op.
Ongetwijfeld de nieuwe dominee dus...
De bruid groet me vriendelijk met de woorden: "Piss of you whore!", wat volgens mij een uitnodiging is om te gaan zitten, hetgeen ik dan ook dankbaar doe.
Overigens overweeg ik om eens in het woordenboek de betekenis van haar welkomstboodschap op te zoeken, al is het alleen maar om de hartelijkheid ten volle te begrijpen...
Mijn vriendelijk knikje zal ze ongetwijfeld kunnen waarderen.
De getuige is een dame die luid schreeuwend en dikke rook producerend door de kerk vliegt en me keer op keer probeert te rammen, daarbij gillend "I kill you... die, die!!"
Verwarmd door zulke goedheid geef ik haar wat handkusjes...
Loesje blijft waar ze is en het aanstaande bruidspaar roept versterking in de vorm van wat duistere figuren met zwarte vleugels en rode pentagrammen op hun kleding; vermoedelijk misdienaren lijkt me...
Nadat het stelletje getrouwd is en me bij het verlaten van de kerk liefdevol vervloekt, blijf ik nog even zitten om wat met Sue te praten, die zojuist binnenkomt en verbouwereerd staat te kijken.
Binnen een minuut is de kerk weer vredig als het altijd was en nog een minuut later en ik ben de kalmte zelf.
Tijdens een van mijn motortochten door Duitsland, kwam ik wel eens in zo'n typisch Duits dorp met van die vakhuisjes, vaak van witte steen met aan de buitenkant zichtbare balken.
De sfeer is er vaak gemoedelijk en amicaal en net als je denkt "Wat een heerlijke rust hier", barst het feest los en danst iedereen met iedereen.
Een paar keer heb ik getuige mogen zijn van zo'n Duitse happening, iets wat zich moeilijk in een paar woorden laat vatten maar beter zelf ondervonden kan worden.
Nooit heb ik iets van agressie meegemaakt maar altijd vrolijkheid, muziek, lachende mensen, (slechts een weinig drank, de moeite niet om te noemen)... en een fantastische sfeer.
Onderweg in Second Life heb ik een plek gevonden die me erg aan die fijne sfeer deed denken.Het enige verschil met mijn RL ervaring is dat je hier in SL geen schlagers hoort maar rock!
Hier zie je meer leren jacks dan Leder Hosen.
Desalniettemin is het een genot om er te vertoeven, rond te kijken of tot diep in de nacht mee te feesten.
Kom je er, brul gerust iets in het Nederlands en de kans is groot dat je in je moerstaal antwoord krijgt. Nederlanders weten de gezelligheid namelijk te vinden. De in Duitsland wonende Liekie Ivory en haar man kun je altijd raadplegen als je de weg wilt weten of met overige vragen over deze plaats zit.
Een bezoekje aan het vlakbij gebouwde Münchener Hofbräuhaus vond ik zeer bijzonder.
Het is me daar opgevallen hoeveel moeite er is gedaan om bouwwerken zo identiek als mogelijk na te maken binnen SL.
Zelfs binnen lijkt het Münchener Hofbräuhaus bijzonder veel op het beroemde origineel.
Mijn idee, Altstadt Kasada, een aanrader!
Tschüß
Altijd weer een leuke bezigheid om met Renee een uurtje te oefenen in SL fotografie. Een lieve meid met een goed gevoel voor humor...
Ze ging niet voor het snelle geld en heeft door haar instelling een aardig bestaan opgebouwd in SL. Ze verdient inmiddels leuk als model van kleding maar voor mij blijft ze poseren, lief toch?
In het begin zocht ik modellen om mijn fotografie in SL op een hoger plan te brengen. Renee begon als amateur bij mij en accepteerde zonder morren al het gestuntel.
Met haar ga ik de mooiste plekjes af. Het gebeurt wel eens dat tijdens een sessie een van ons (meestal zij) in een ravijn stort en dat is altijd weer lachen...
Het meisje stopt, draait zich om en komt naar me toe.
"Oh, sorry, ik zag je echt niet staan", zegt ze.
Verbaast vraag ik me af waar het over gaat.
"Zo onhandig van me om zomaar tegen iemand op te lopen", gaat ze verder.
Ik weet nergens van.
"Hopelijk ben je niet boos op me", zegt ze weer.
"Welnee, waar moet ik nou boos om zijn, je deed toch niks?", reageer ik.
Het meisje is even stil en zegt dan: "Ik doe zo mijn best om alles goed te doen maar soms heb ik nog te weinig respect".
Ik probeer haar te plaatsen en omdat me dat niet meteen lukt, stel ik voor om even te gaan zitten ergens.
"Oh nee, dat mag ik niet, ik mag eigenlijk niet eens met je praten, als ik gezien word met jou, heb ik een probleem...!"
Nu heeft ze mijn volledige aandacht.
"Van wie mag dat niet?", vraag ik.
"Mijn meesteres vindt het niet goed", antwoordt ze.
"Je meesteres..?!", vraag ik verbaasd.
"Ja, mijn meesteres", zegt ze en vervolgt "Vorige week maakte ik ook fouten en toen is ze zo kwaad geworden op me..."
"He, leuke meid, die meesteres van jou", reageer ik cynisch.
"Ja zeker, ik ben heel gelukkig dat ze mij heeft aangenomen als haar sub", vertelt het meisje me.
"Als haar wat?" vraag ik en ongewild komt me het beeld van een duikboot in gedachten.
Het valt me op dat Second Life breed is in meerdere opzichten.
"Ich bin am Ort das gröβte Schwein und laβ mich nur mit Frauen ein..."
