Sub-way
Het meisje stopt, draait zich om en komt naar me toe.
"Oh, sorry, ik zag je echt niet staan", zegt ze.
Verbaast vraag ik me af waar het over gaat.
"Zo onhandig van me om zomaar tegen iemand op te lopen", gaat ze verder.
Ik weet nergens van.
"Hopelijk ben je niet boos op me", zegt ze weer.
"Welnee, waar moet ik nou boos om zijn, je deed toch niks?", reageer ik.
Het meisje is even stil en zegt dan: "Ik doe zo mijn best om alles goed te doen maar soms heb ik nog te weinig respect".
Ik probeer haar te plaatsen en omdat me dat niet meteen lukt, stel ik voor om even te gaan zitten ergens.
"Oh nee, dat mag ik niet, ik mag eigenlijk niet eens met je praten, als ik gezien word met jou, heb ik een probleem...!"
Nu heeft ze mijn volledige aandacht.
"Van wie mag dat niet?", vraag ik.
"Mijn meesteres vindt het niet goed", antwoordt ze.
"Je meesteres..?!", vraag ik verbaasd.
"Ja, mijn meesteres", zegt ze en vervolgt "Vorige week maakte ik ook fouten en toen is ze zo kwaad geworden op me..."
"He, leuke meid, die meesteres van jou", reageer ik cynisch.
"Ja zeker, ik ben heel gelukkig dat ze mij heeft aangenomen als haar sub", vertelt het meisje me.
"Als haar wat?" vraag ik en ongewild komt me het beeld van een duikboot in gedachten.
Ik vraag zoveel ik kan en begrijp uit het verhaal wat de Poolse Jolan me vertelt dat ze zich heel goed voelt in haar positie, dat haar meesteres haar geen pijn doet maar wel totale onderworpenheid van haar eist.
Er komt een mengeling van afschuw en medelijden in me naar boven.
Wat beweegt een mens om te verlangen naar onderwerping; hoe kan het dat je je goed voelt als je iemands slavin bent?
Ik vraag haar: "Vind je het goed als ik een foto van je maak?"
In eerste instantie zegt ze dat ik dat aan haar meesteres moet vragen.
Dat weiger ik, Jolan moet misschien toestemming van haar hebben, ik niet.
"Ok laten we het doen, maar wel snel", zegt ze.
We lopen naar een bruikbare locatie in de buurt en ik maak mijn foto.
Een paar dagen later stuur ik Jolan de foto en vraag haar hoe het gaat.
Ze schrijft me: "Sorry, mag niet praten, straf..."
Even vraag ik me af of de meesteres ook de foto liefdevol gewist heeft...
