Vanessa

Bij Vanessa weet je nooit wat je kunt verwachten.

Die meid is voor alles in, ze kan overal de gein van inzien en je kunt ontzettend gek met haar doen.

Volgens mij heeft ze nooit enig besef dat er wel eens mensen zouden kunnen kijken.

Vorige week was ik blij dat het rustig was bij de verkoopstand die ik huur want uh... Vanessa kwam even langs.

Op de loopplank die langs de stalletjes loopt, stond ze ineens bij me op een paard, niet alleen levensecht maar ook levensgroot; nou ja, moet kunnen, doet iedereen toch?

Ik hield me in om haar te vragen hoe ze in RL naar de supermarkt gaat, ik geloof dat ik dat liever niet wil weten!

"En weet je wat het mooie is Loes" zegt ze "Deze kan echt poepen, kijk maar..."

Heel enthousiast gaat ze aan de slag om uiteraard vlak voor mijn kraam een gigantische bolus te bouwen.

"He da's nou jammer, ik kan hier geen drol rezzen" zegt Vanessa een tikje teleurgesteld.

"Nou zeker jammer" reageer ik een tikje opgelucht...

Een tijdje daarvoor had ze me gevraagd naar een sandbox te komen om haar paard aan me te laten zien.

Toen ik er aankwam, zat ze daar op dat levensgrote digibeest.

"Spring erop Loes, gaan we een stukje rijden", had ze gezegd.

Ik spring op dat beest en daar gingen we...

Vanessa zat in volledig tenue, rood jasje, witte broek en helm op.

Ik zat met spijkerbroek en gympen; 't zag er niet uit!

Toen ik dat zelf ook wel een beetje ging inzien, besloten we een race te houden; Vanessa op het paard, ik op de quad.

Als idioten gingen we tekeer over dat grote lege terrein en ik had geen idee dat haar paard zoveel pk's had, wat kan die meid racen!

De strijd bleef onbeslist en de race ging over in een luchtgevecht met melonshooters.

Vanessa leek wel de roodgejaste, witgebroekte kamikaze want hoe ze af en toe op me af kwam stuiven...!

Na verloop van tijd komen er 2 mannen aanzetten die ons vriendelijk doch dringend verzochten om elders te gaan spelen.

Daar stonden we dan... 2 volwassen mensen, waarvan 1 in paardrijdtenue, maar allebei met melonshooter!

Nu riep ze me weer en hoe gek en druk het meestal is, zo heerlijk rustig en relaxed is het nu.

De lieve meid is een kennis van kapitein Bligh en Vanessa en ik worden nu door hem in zijn zeilschip rondgevaren.

Zo anders allemaal, zo goed dat ook dat SL is... Zo fijn dat ik zo'n toffe vriendin heb.

Het valt me mee, Vanessa gaat slechts 1 keer in de touwen hangen; had er een kraaiennest geweest dan was ze daar zeker in geklommen... in d'r stralende dansjurkje.

In RL wordt me wel eens gevraagd: "Was je er niet, ik probeerde je te bellen"
Soms moet ik toegeven: "Jawel ik was er wel maar had de telefoon uitstaan"
Ik kan de telefoon een vervelend ding vinden; iemand wil mij spreken waneer het hem/haar uitkomt, laat mij dan bepalen of ik dat op dat moment ook wil.
Ben je in een goed gesprek dan wordt dat steevast afgekapt op het moment dat dat opdringerige geluidje klinkt. Sta ik voor een loket en de telefoon gaat dan heeft dat ineens voorrang...
Wat is dat toch met geluidjes die ons vertellen dat iemand ons wil spreken?

Ik zit in haar geweldig mooie tuin en geniet van het uitzicht.
Ze heeft een knap staaltje natuurschoon laten bouwen en haar knusse huis bevindt zich in het centrum van deze oase van rust. Mevrouw houdt van rust, ruimte en een beetje meer.
Deze prachtige locatie mag ik gebruiken, legt ze me uit, als ik gratis foto's van haar maak.
Nou, veel armer dan ik zal ze niet zijn en omdat de locatie me als decor wat waard is, overleggen we over de foto's die ze wil hebben.

Ineens hoor ik: "ting-ting"
Ik lees het IM bericht: "He, hoe is t"
He bah, nu liever even niet...
Ik reageer: "Ja goed hoor, ben even bezig, je hoort me later"
Dat is waarschijnlijk net niet gemerkt door mijn gesprekspartner en ik pak de draad weer op.

"He, is er iets, je doet zo kort af?" zie ik via IM.
Ik weer: "Nee, zei al, ben bezig, komt slecht uit. Roep je later"
Ik voel dat het me moeite kost om in de sfeer van het gesprek te blijven en dat vind ik niet leuk.
"Nou sorry, wist niet dat je kwaad werd", lees ik dan.
He... dat zit me toch ook niet lekker.
Ik schrijf terug: "Nee ben niet kwaad maar ben even bezig"
Ik dreig het gesprek nu kwijt te raken en ik merk dat ik zit te wachten op een nieuwe IM zin.
het wordt bevestigd door de woorden: "Ben je aan het doen dan?"
Ik stamel wat woorden van excuus naar mijn gesprekspartner, open het IM scherm weer en typ: "Alsjeblieft, als ik zeg dat ik bezig ben, accepteer dan dan gewoon. Als ik hier klaar ben dan roep ik je"

...Het blijft stil.
Met moeite pak ik de draad weer op en na een paar minuten zijn we weer waar we waren.
Even later wordt de vrouw tegenover me ineens stil en haar hoofd kijkt van het graspolletje naar de bloembak er weer terug...
Ik vraag: "Ben je er nog?" Geen reaktie.
Als ik een hond had gehad dan had ik die onderussen even uit kunnen laten, pfff... wat duurt wachten lang.

"Ben ik weer, ff een Im gehad" zegt ze opeens.
"Ja, dat komt voor he?" reageer ik.
Ik probeer het gesprek weer te brengen waar het gebleven was als ze ineens zegt: "brb".
Ik wacht een minuut en neem daarna contact op met degene die me eerder via IM riep en zoef daar naar toe.
Na zeker 5 minuten klinkt het ineens "ting-ting" en verschijnen de woorden: "Ben er weer, was even aan de telefoon".
Ik tik terug: Sorry, ben nu even in SL"

Aan rijke vrouwen die gratis foto's willen gelukkig geen gebrek.

Nee Nessie jij bent geen vrouw die gratis foto's van me wil
maar ik moest ff een plaatje hebben van een rijke knapperd ;-)

Oordeel

Tijdens mijn cursus "overleven in de natuur" leerde ik om de Blauwe Monnikskap te herkennen, een plantje met prachtigblauwe bloemetjes.
Toen ik 'm de eerste keer zag en er aan wilde ruiken, waarschuwde de cursusleider ons dat dit lieflijke plantje de giftigste van Europa is; slechts 3 mg van deze plant kan dodelijk zijn!
Meteen was het een verraderlijk lelijk plantje en de hele groep deed een stapje terug.
Hierna zei hij dat het plantje goud waard is vanwege de medicinale werking... Een plantje waar legio mensen door zijn genezen.
Mmm, toch wel een mooi plantje.
Of we iets als goed, fout, mooi of lelijk oordelen, is vaak een zaak van wat we ervan weten.

Ze zullen er wel gevaarlijk uit zien, zouden ze ook wapens dragen als ik kom?
Voordat ik er naar toe ga neem ik me een paar dingen voor:
Ik laat me niet vastbinden, door beesten bespringen, in kooien stoppen of wat dan ook.
Slaan is al helemaal geen optie, me laten slaan nog veel minder en zodra ik bloed zie, ben ik meteen weer weg!
Met dat voornemen ga ik een tikje onzeker maar nieuwsgierig op pad...

Twee knappe vrouwen ontvangen me hartelijk op het eiland.
Ze komen helemaal niet gevaarlijk over maar vriendelijk, openhartig en geïnteresseerd. Ze zijn overigens ongewapend en zelfs ontwapenend.
Vero is meesteres en Myra is haar slavin; samen zijn ze pas binnen SL getrouwd.
Tijdens ons gesprek valt me op dat ze elkaar in woord en daad respecteren, ze luisteren, raadplegen en informeren bij elkaar.
Ik had vooraf gedacht dat de slavin voor rotte vis zou worden uitgemaakt en vernederd zou worden maar geen spoortje van dat alles.
Ze maken zelfs geen grappen over de ruggen van elkaar en hoe ze er samen bij staan, zag ik niet vaak in SL; ik moet erkennen, de tederheid is om jaloers van te worden.

Ik vraag of ik iets van hun BDSM mag zien en hierop gaan we naar hun 'speelkamer'.
Vero neemt plaats in een grote stoel, Myra zit voor haar op de grond en bemint met passie Vero's voeten.
Wat later staat Myra gebukt en gebonden en als ik informeer of dit volledig vrijwillig is dan bevestigt ze met grote zekerheid... Myra is helemaal in haar element en voelt zich volkomen bemind door haar meesteres.

Ik ben niet vastgebonden, ik loop er vrij rond maar toch ben ik beboeid...



Vero neemt iets wat lijkt op een zweep van paardenhaar en geeft Myra gedoseerde maar rake klappen op haar achterste.
Ik wacht op een kreet of een gil om bevrijding maar ik hoor: "Dank u meesteres..."
Vero gaat verder en ondanks dat ik Myra's billen van de klappen zie gloeien, lijkt haar gezicht van genot en geluk mee te gloeien.

Vero en Myra hebben een intieme en hechte relatie met respect en liefde hoog in het vaandel...
Terwijl ik sta te fotograferen, moet ik weer denken aan die cursusleider.
Hij heeft gelijk gehad... eerst oordeelde ik zonder te weten, nu weet ik zonder te oordelen.

Rap Rap

Als mijn vader vroeger een video, wasmachine of dergelijke wilde aanschaffen dan spitte hij eerst de consumentengids uit, informeerde overal en ging dan pas kopen.
Thuis zat hij dan de halve zaterdag die handleiding te lezen om vervolgens de rest van de dag op zijn stoeltje voor dat ding te zitten om te zien of alles wel goed werkte.
Daar heb ik gelukkig geen last van...

Loes is meer van rap rap... om 17.45 naar de Mediamarkt racen en dan 2 dagen later nog steeds de lege doos naast mijn buro hebben die, dankzij de kat, omgeven is van het tot sneeuw verkruimelde piepschuim.
De handleiding, daar ben ik vaak zo zuinig op dat hij netjes en on-aangetast in het plastic mapje blijft.
Als ik aan iets begin dan moet het ook meteen af en ik kan tot die tijd dan ook moeilijk met andere dingen bezig zijn, zelfs niet met rusten en dat kan soms vermoeiend zijn...

Toen ik aan mijn winkel(tje) begon, dacht ik: "Gebouw neerzetten, foto's ophangen en weer op pad."
Dat liep een beetje anders, er kwamen namelijk nog een paar kleine dingetjes bij kijken...

Ik ben sinds dat moment alleen nog bezig met handleidingen lezen(jawel), bouwen, passen, vragen, zoeken, structureren en stressen want dat laatste kreeg ik er gratis bij...
Verder notecards maken, mijn Zeppelin de lucht in, denken aan een logo, decoraties zoeken met weinig prims, de buren vragen of ze hun dak een stukje op willen schuiven en voor de rest de hele tijd "nee" verkopen als het over fotoklussen of plezier maken gaat.
Wat zie ik uit naar het moment dat ik weer met alle aandacht op pad kan gaan, mensen ga ontmoeten en foto's zal maken...

Mijn "settlement" is nog niet af maar de basis staat nu en ik kan met een tevreden gevoel terugkijken naar deze laatste dagen waarin zoveel veranderd is.
De vlag is gehesen en 20 minuten voor ik ga slapen, kan ik weer eens fijn kletsen met Nemith en Iku, die me in deze dagen zo fantastisch hebben geholpen.
Lekker zittend op de vloer waar je (ok, met enige fantasie) het nieuwe tapijt kunt ruiken...
Eindelijk keert de rust terug en ik zie uit naar een lange nacht slaap, heerlijk!

Pa, als je dit leest, je hoeft niet meer te komen helpen helpen hoor...
Ja nog net als vroeger hè, ik kon niet wachten, het moest weer op mijn manier, rap rap...

Grasveld

Daar sta ik dan, op mijn lege grasveld...

Tis geleend maar het voelt als een rijk bezit.
Ik zou wel op de grond kunnen rollebollen van blijheid... kijkt er niemand?
Gelukkig wel, laat ik dan maar een beetje heen en weer blijven lopen en net doen of ik met kundige blik het gras bestudeer...

Na bijna 6 weken SL begint vandaag mijn echte settlement en dat voel ik, alsof ik nu meer bij SL betrokken ben, er dieper inzit... ik geniet er van.

In de inventory klik ik op mijn net gekochte gebouw en sleep het naar buiten.
Het gebouw springt tevoorschijn en ik schrik van de enorme omvang en vermoedelijk mijn buurman ook want mijn huis komt tot halverwege zijn woonkamer.
Shoot! Snel druk ik op "edit" en trek het gebouw een eind terug... uhm gebouw?
Nou nee, een deel ervan, de rest blijft onbeweeglijk staan.

Het losgemaakte deel parkeer ik even op het voetbalveld naast het mijne en het achtergebleven deel manouvreer ik pijnlijk nauwkeurig tussen de lijntjes.
In de winkel was me gegarandeerd dat het precies zou passen en dat 'precies' is heel letterlijk genomen want ik moet schuiven tot op de centimeter.
Als het ene deel staat dan pak ik het geparkeerde stuk weer op en schuif het tegen het andere deel aan.

Gelukkig, mijn huis staat!
Als ik binnen ben dan zie ik dat er een grote spleet in het plafond zit terwijl de vloer wel goed zit.
Ok, weer naar buiten en het scheve stuk recht kantelen.
Even later heb ik een kloofje in de vloer... weer schuiven en kantelen.
Daarna een ongevraagd ventilatiekiertje in de muur. Mmm, kiertje? Nooduitgang klinkt beter!Dan heb ik een pilaar die buiten de lucht staat te steunen.

Dan... ben ik het zat!

Ik delete de hele zooi, pak het gebouw opnieuw uit en selecteer met "shift" alle delen.
Aha, nu heb ik 1 geheel om te plaatsen en dat werkt beter.
Na een paar minuten schuiven staat mijn huis als een... als een huis!

Tijd om wat foto's op te hangen, yes!
Binnen zoek ik snel een foto uit, sleep 'm uit de inventory en laat 'm los op de muur.

Foutje... De hele muur ziet er ineens uit als door een psychotische hippie geschilderd, het is nu een bonte verzameling van piepkleine fotootjes over de hele lengte.
Vermoedelijk eerst op de vloer zetten en dan tegen de muur plaatsen... ja goed idee.
Nee, geen goed idee want bij het loslaten krijg ik terstond het meest afschuwelijke tapijtje dat je ooit zag!

Na enig stuntelen om de foto's van vloer en muur af te poetsen, geef ik het op en -poef- delete...
Bouwen is een makkie... als je het kunt!
Daar sta ik dan, op mijn lege grasveld... (wordt vervolgd)

Uniek

Het is heerlijk om met Iku de nieuwe onderwaterlocatie uit te proberen om te zien of het geschikt is voor fotowerk.
Lekker met z'n 2-en een beetje spelen, gek doen, lachen en toch ook een beetje werken...
Na de onderwater-glijbaan gaat Iku achter het dolfijn hangen en ik wring me door het slijk om het mooiste perspectief te vinden.
Allebei zijn we in zwemkleding en de sfeer is warm en verkoelend tegelijk.

Na een tijdje komt er een man aanlopen in spijkerbroek, jack, schoenen, bril op... het is geen gezicht hoe hij daar tussen de vissen over de bodem aan komt wandelen!
We groeten hem vriendelijk en hij vraagt direct of we ons willen uitkleden voor hem.
Dat lijkt ons wel een goed idee dus we trekken ons badpak uit... nou nee dus!
Na wat doordrammen van zijn kant vindt hij ons maar een stel 'bitches' dat we zo flauw doen.
"Jullie hebben zeker een hekel aan Duitsers he?" vraagt hij.
Aha, hij is blijkbaar een Duitser, wisten we niet.
"Dan moeten jullie wel Dutch zijn want die verpletterden we met een paar dagen, haha...", vervolgt hij.
We zeggen geen woord...
"Niemand kon ons stoppen omdat we onoverwinnelijk zijn, dat zit in ons ras!"
We zeggen geen woord...
"Die blonde is Nordfolkisch maar die donkere (ik dus) zou wel eens een joodje kunnen zijn"
Ligt het aan mij of ziet het mannetje er ineens veel enger uit dan toen hij net kwam aanlopen?
Het ligt vast aan mij...
De man gaat verder: "Weet je waar ze 'bitches' als jullie zouden moeten stoppen?"
Zijn antwoord schokt me: "In de gaskamer!".
Zoiets lugubers hoorde ik niet eerder in SL!
Iku vraagt me wat we doen, foto maken en klacht indienen?
Tja, een foto van iemand die staat te praten lijkt me geen overtuigend bewijsmateriaal...
Ik kijk op de kaart en zie dat er buiten ons 3-en geen anderen zijn.
"Laten we hem antwoorden in zijn eigen stijl, zal hij vast kunnen waarderen" zeg ik en pak mijn melonshooter.
"Hihi..." zegt Iku en ook zij pakt haar fruitspugertje.
We richten ons op onze bezoeker en even later krijgt het decor een overdadig fruitige aanblik!
Wat kan een edel-germaan toch hard lopen... als hij vlucht. Hij rent alsof hij 60 jaar achterstand in wil halen.

Als hij is verdwenen, zeg ik tegen Iku: "We maken de foto's af en gaan lekker dansen in Altstadt, gewoon gezellig onder de leuke en normale mensen..."

Iku plakt weer aan het dolfijn vast, ik fotografeer en bedenk me hoe blij ik ben dat deze man een grote uitzondering is.
Ieder mens is uniek en soms is dat maar goed ook...

Gouder

Geyl wist dat ik hem heel graag wilde hebben, dat ik 'm tegen mijn borst wilde voelen en in mijn hand wilde houden.
De schoonheid en kracht die hij heeft, daar kunnen er niet veel tegenop.
Ik zag hem regelmatig en ook al leek het erop dat hij nu en dan op mij gericht was, hij bleef onbereikbaar voor me.
Wat was ik graag aan de wandel gegaan met hem... Wat zou ik graag met 'm spelen op de mooiste plekken in SL...

Op een mooie dag komt Geyl naar me toe, zet een doos neer en zegt: "Verrassing, maak maar open, 't is voor jou!"
Ik pak het uit en barst in janken uit als ik hem eindelijk in mijn handen heb:
De Nikon-camera!!
Als een kind zo blij ben ik met mijn speeltje!
Echt een Geyl kado... uhm nou ja, de bedoeling is duidelijk.
Vanaf die dag is er niets dat ik zo vaak in mijn handen heb in SL als mijn mooie Nikon.

Inmiddels ben ik al een poosje op zoek naar ruimte waar ik een winkeltje/expositieruimte kan beginnen; een plek die ik als adres aan klanten kan geven, mijn plek ik SL.

Als ik van de week naar Geyls huis ga dan is ze er niet.
Sandra, haar vrouw, is er wel en met haar sta ik even gezellig te kletsen.
Als ik wegga, geeft Sandra me wat geld.
Begrijpen deed ik het niet maar lief vind ik het wel... voor dat bedrag zou ik namelijk 8 uur het werk moeten doen dat ik normaal in SL doe. (Ik zit in het ontroerendgoed en ben pas een sportje geklommen -ahum- tegenwoordig zeem ik namelijk op de 2e etage de ramen.)

Weer een dag later roept Geyl me naar een stukje land en zegt me:
"Hier Loesje, mijn First Land, ik gun het je zo. Je mag het gratis gebruiken, desnoods voor een jaar..."
IK HEB EEN EIGEN PLEK!!!!
Helemaal hoteldebotel ben ik gaan slapen die nacht!
Gisteren vond ik een winkelpand/gallery, perfect geschikt, precies passend!
Ik sta te rekenen en hou het minimale bedrag vast wat ik nodig heb om mijn foto's te uploaden.
Ik schrik als ik tot de conclusie kom dat Sandra me exact het missende bedrag heeft geschonken...

Ik schreef al eerder: Geyl, je bent goud...
Nu voeg ik toe:
Sandra en Geyl, samen zijn jullie gouder!!

Afkorting

"Kan je een fotootje maken, 't is voor m'n vriendin", vraagt de man me via IM.

Ik zeg hem dat dat goed is en vraag hem aan welke omgeving of setting hij gedacht had.

"Nee, geen poespas maar gewoon rechttoe rechtaan; zij wil hem als pasfoto hebben en het liefst vandaag nog, kan het nu meteen?"

"Hoe creatief" denk ik, "natuurlijk" zeg ik en zoef naar hem toe...

"Nou, hier ben ik, sta ik zo goed?" haast de man.

Ik vraag hem: "Heb je haast of zo, want foto's maak je beter in rust".

"Ja" zegt hij "de colleges beginnen zo weer en daarna ben ik tot morgen bezet, dus ik heb maar een paar minuten. Het gaat me puur om een duidelijke foto waar ik herkenbaar op sta".

Nooit geweten dat het maken van een makkelijke foto zo moeilijk is...

"Colleges, studeer je?" vraag ik.

De man antwoordt: "Ja, in Tilburg aan de KUB"

"Wat is dat, de KUB?" vraag ik.

"De Katholieke Universiteit Brabant" zegt hij.

Ik vraag: "Waarom heet dat eigenlijk niet de Katholieke Universiteit Tilburg?"

"Hmm" reageert hij "...dat zou zo lullig zijn om af te korten, daarom hebben ze er maar Brabant van gemaakt"

Tja, valt iets van te zeggen...

We zijn binnen 5 minuten klaar en na enig haasten heeft de man 10 minuten later zijn foto.

Als hij me vraagt wat het kost, zeg ik hem:

"Laat maar zitten, in fotografische termen noemen ze dit soort portretten namelijk 'Kwalitatief Uitermate Teleurstellend' en verzin daar maar een afkorting voor..."