Oordeel

Tijdens mijn cursus "overleven in de natuur" leerde ik om de Blauwe Monnikskap te herkennen, een plantje met prachtigblauwe bloemetjes.
Toen ik 'm de eerste keer zag en er aan wilde ruiken, waarschuwde de cursusleider ons dat dit lieflijke plantje de giftigste van Europa is; slechts 3 mg van deze plant kan dodelijk zijn!
Meteen was het een verraderlijk lelijk plantje en de hele groep deed een stapje terug.
Hierna zei hij dat het plantje goud waard is vanwege de medicinale werking... Een plantje waar legio mensen door zijn genezen.
Mmm, toch wel een mooi plantje.
Of we iets als goed, fout, mooi of lelijk oordelen, is vaak een zaak van wat we ervan weten.

Ze zullen er wel gevaarlijk uit zien, zouden ze ook wapens dragen als ik kom?
Voordat ik er naar toe ga neem ik me een paar dingen voor:
Ik laat me niet vastbinden, door beesten bespringen, in kooien stoppen of wat dan ook.
Slaan is al helemaal geen optie, me laten slaan nog veel minder en zodra ik bloed zie, ben ik meteen weer weg!
Met dat voornemen ga ik een tikje onzeker maar nieuwsgierig op pad...

Twee knappe vrouwen ontvangen me hartelijk op het eiland.
Ze komen helemaal niet gevaarlijk over maar vriendelijk, openhartig en geïnteresseerd. Ze zijn overigens ongewapend en zelfs ontwapenend.
Vero is meesteres en Myra is haar slavin; samen zijn ze pas binnen SL getrouwd.
Tijdens ons gesprek valt me op dat ze elkaar in woord en daad respecteren, ze luisteren, raadplegen en informeren bij elkaar.
Ik had vooraf gedacht dat de slavin voor rotte vis zou worden uitgemaakt en vernederd zou worden maar geen spoortje van dat alles.
Ze maken zelfs geen grappen over de ruggen van elkaar en hoe ze er samen bij staan, zag ik niet vaak in SL; ik moet erkennen, de tederheid is om jaloers van te worden.

Ik vraag of ik iets van hun BDSM mag zien en hierop gaan we naar hun 'speelkamer'.
Vero neemt plaats in een grote stoel, Myra zit voor haar op de grond en bemint met passie Vero's voeten.
Wat later staat Myra gebukt en gebonden en als ik informeer of dit volledig vrijwillig is dan bevestigt ze met grote zekerheid... Myra is helemaal in haar element en voelt zich volkomen bemind door haar meesteres.

Ik ben niet vastgebonden, ik loop er vrij rond maar toch ben ik beboeid...



Vero neemt iets wat lijkt op een zweep van paardenhaar en geeft Myra gedoseerde maar rake klappen op haar achterste.
Ik wacht op een kreet of een gil om bevrijding maar ik hoor: "Dank u meesteres..."
Vero gaat verder en ondanks dat ik Myra's billen van de klappen zie gloeien, lijkt haar gezicht van genot en geluk mee te gloeien.

Vero en Myra hebben een intieme en hechte relatie met respect en liefde hoog in het vaandel...
Terwijl ik sta te fotograferen, moet ik weer denken aan die cursusleider.
Hij heeft gelijk gehad... eerst oordeelde ik zonder te weten, nu weet ik zonder te oordelen.