Mooi lelijk
De mooie danseres die sierlijk en sensueel de danspaal bespeelde, zei me in een vertrouwelijk gesprek dat ze in werkelijkheid klein en dik is en vanwege invaliditeit, aan een stoel gekluisterd zit.
Voor haar is SL een uitkomst; ze kan doen wat ze in werkelijkheid niet kan doen en ze kan zijn waar ze in werkelijkheid al jaren heimelijk van droomt.
Niemand behandelt haar als zwak of als minder en dat doet haar en mij goed.
Toen ik net met Second Life begon, verwachtte ik dat er niet zo op uiterlijk gelet zou worden; iedereen wist tenslotte dat een avatar een poppetje is die niets hoeft te zeggen over de werkelijke mens er achter.
Ik heb me daar (tot mijn teleurstelling, moet ik bekennen) in vergist; de valkuil van de uiterlijke beoordeling is net zo krachtig aanwezig in SL als in RL.
Mooie mensen zijn geliefder, hun mening weegt zwaarder en hun krediet is groter.
Het is druk op het stukje Nederland.
Vlak naast de koeienstal, tegenover het station staat een groep mensen.
Een paar dansen, een paar praten maar de meesten doen beiden.
Om de situatie niet te verstoren, zoek ik van afstand naar een mooi beeld om te fotograferen.
Ik ga met de camera de mensen af tot mijn aandacht getrokken wordt door een man.
Hij ziet er slungelig uit, is niet modieus gekleed en zijn haren zitten wat verward.
Zijn onaantrekkelijke uiterlijk wordt gecompenseerd door een vredige glimlach.
De groep lijkt hem niet te zien, hij is een eenling.
Ik ga zijn kant op en zie dat hij richting de groep begint te typen: "Wil er iemand met me dansen?"
Een pijnlijke stilte is het antwoord...
Een mooie juf komt aanlopen en de man groet haar vriendelijk.
Ze kijkt naar hem, draait zich om en loopt verder.
"Hoi", zeg ik tegen hem.
Hij draait zich naar me toe, wacht even en zegt: "Heb je het tegen mij?"
"Ja, ik heb het tegen jou", zeg ik.
"Nou, hoi dan..., je bent de eerste vandaag die me begroet. Sterker nog, je bent de eerste deze week die me begroet!", reageert hij.
Verbaasd vraag ik hem hoe dat kan.
"Wat dacht je van mijn uiterlijk", zegt hij en vervolgt: "mensen willen geen lelijke man kennen."
"Komop zeg, mensen zullen toch wel zien dat jouw pixels niets met jou als persoon te maken hebben?" vraag ik.
"Blijkbaar niet", zegt hij "Ik ben al langer dan een jaar op SL en het is een zeldzaamheid als iemand me begroet. Heel af en toe wil iemand wel met me praten maar dat is altijd van korte duur."
Ik ben met stomheid geslagen! "Ieder weldenkend mens kan toch verwachten dat jij in RL nooit een lelijke vent bent. Je zou anders toch nooit voor dit uiterlijk hebben gekozen?" vraag ik.
"En toch is het zo... het zit gewoon heel diep in de mens om voor het mooie te kiezen en het lelijke te vermijden; zo diep dat het zelfs tot in SL doorwerkt."
...Ik ga hem hoe langer hoe aantrekkelijker vinden.
Jammergenoeg moet ik weg en omdat ik graag verder met hem wil praten, bied ik hem mijn vriendschap aan.
Hij accepteert het en zegt: "Dank je Loesje, je bent de 2e die mij als vriend wil".
Emotioneel en verward vraag ik hem: "Wacht, jij hebt na een jaar op SL 2 mensen op je lijst staan?"
"Ja", antwoordt hij", ik heb 2 vrienden nu."
Vanaf die dag heb ik er een fijne vriend bij, een slimme en vriendelijke man die zeer veel begrijpt, met humor tegen je praat en met geduld en interesse naar je luistert.
Wat kan het een verspilling van vriendschap zijn wanneer we de wat minder mooie mensen links laten liggen.
Ik neem de SL les mee naar RL en neem me voor om nooit meer iemand op z'n uiterlijk te beoordelen want de lelijkste mensen zijn soms het mooist.
