"Hi"
Na het kiezen van een achternaam en een bijbehorend poppetje, beland ik na een druk op de knop op een plaatsje ergens buiten waar ik omgeven ben door allerlij vage figuren die om mij heen in de lucht lijken te hangen.
Ik ben er, dit is dus Second Life...
Het begin voelt onwennig aan.
Ik tol wat rond en loop constant met mijn knar tegen muren, bomen en andere stuntelaars.
Na enig oefenen loop ik zowaar aardig recht door een straat en ik schrik als ik mijn tweeling zus letterlijk tegen het lijf loop. Hetzelfde paarse shirt, hetzelfde haar (hoewel haar, het ziet eruit als klei) en hetzelfde etalagepoppengezicht...
Na enig aarzelen tik ik mijn eerste woordje "Hi", wat even later gevolgd wordt door "he". We wisselen voorzichtig wat woordjes uit tot mijn gesprekspartner ineens gelanceerd wordt door een autootje.
Het lijkt me een saaie boel, poppetjes lijken vaak op elkaar en lopen wat nerveus en schijnbaar doelloos rond.
Is dit nu Second Life, die pseudo maatschappij, die wereld in de wereld waarover ik zoveel had gehoord?
Bij een kasteel aangekomen krijg ik zowaar een dollar die ik ook meteen weer mag uitgeven aan een of ander t-shirt.
De trots dat ik geen standaard poppetje meer ben in mijn nieuwe shirt duurt ongeveer 3 seconden want voorbij het stalletje met de t-shirts loopt ineens meer dan de helft van mijn lotgenoten in hetzelfde omhulsel...
Na het kasteel loop ik een soort bospad op waar ik diverse dingen kan oefenen.
Lijkt het nu zo of ga ik het wat leuker vinden nu ik iets meer kan doen dan lopen en mijn kop stoten...?
Ik begin wat met de knoppen te spelen en voor ik het in de gaten heb, zit ik fanatiek te sleutelen aan lijf en leden, iets dat na een poosje zo serieus wordt dat ik er een spiegel bij haal en pijnlijk mijn best doe om zo precies mogelijk op mezelf te lijken.
Naderhand zal iedere kennis of elk familielid direct beamen dat dat poppetje Loesje is...
