Baruch Paine 2

De teleporter brengt me in de buurt van een gebouw met een groot dollarteken erop.
Baruch komt aangelopen, voorovengebogen, een winkelwagentje duwend, de kat weer op haar schouder en, inderdaad, weer die vliegen om haar heen!

"Hier komen de armsten van SL," vertelt ze me. "Sommigen hier kunnen mijn maandinkomen missen zonder het te missen maar toch zijn ze arm".

Ze sjokt naar de overkant van de straat en gaat bij de entree van het gebouw staan.
Een zakenman komt naar buiten lopen en ik hoor Baruch groeten.
De man negeert haar en loopt verder.
Een 2e man komt aanlopen, wordt gegroet door Baruch maar ook deze zegt niets terug, net als de 3e, 4e, 5e en 6e voorbijganger...
Baruch komt mijn kant op en zegt: "Geld en macht heeft hen verblind en arm gemaakt; ik heb ze allemaal gezegend..."

We gaan verder en komen bij een warenhuis.
Zodra we daar de hoek omlopen, herken ik de lesbische dancing met het zwembad dat daar is.
Ik kom daar af en toe en ik baal dat we nu net hier naar toe zijn gekomen.
Hoewel we dichter bij het warenhuis staan dan bij de dancing, komt er meteen iemand naar ons toe lopen en zegt tegen Baruch "Geen mannen hier, wegwezen!"
Baruch zegt: "Ach lief kind ik ben een dame hoor"
Een 2e vrouw komt aanlopen en vraagt aan Baruch: "Ben jij een vent?"
De eerste vrouw zegt nu: "Het is verboden te bedelen hier", waarop Baruch zegt:
"Och maar dat doe ik ook helemaal niet hoor"
De vrouw regeert met: "Volgens mij doe je dat wel, je ziet er ook uit als een bedelaar"
Ik sta met schaamte toe te kijken...
Baruch zegt tegen de vrouw: "Lief meisje, neem me toch niet kwalijk dat ik er zo uit zie maar van mij heb je geen last"
Direct hierna is Baruch weg, ze wordt verbannen...
"Haha, goed gedaan!", hoor ik een van de toeschouwers zeggen.

Als ik weer bij de SL-nomade sta dan zegt ze me: "Wat zagen ze er toch prachtig uit hè, die dames?"

Bij het Centraal Station van Amsterdam is het een drukte.
De teksten boven de hoofden van de mensen daar laten niets te raden over: "Pimp", "Drugs-for-sale", "Kill for $", "Fuck me for L$ 500" enz enz... Kortom, een heerlijke buurt waar je als Nederlander trots op kunt zijn.
Baruch stapt op een groepje mensen af en begroet ze.
Een enkel "hi" klinkt, gevolgd door een kreet van een over-actieve security-man: "Geen bedelaars hier."
Baruch antwoordt: "Jongeman, ik bedel niet"
"Je hoort me, geen bedelaars hier!!" Baruch doet nog een poging om met de man te praten maar wordt zonder clementie ook hier verbannen...
Geïrriteerd zeg ik de security-man: "Die vrouw doet toch geen kwaad?"
Hij antwoordt: "Jawel, ze is slecht voor het imago"
Ja Amsterdam CS houdt het graag netjes en beschaafd!

Op de wallen krijgt Baruch voor het eerst vandaag geld, 2 x L$ 5.
Later vraag ik haar van wie ze dit kreeg waarop Baruch me zegt: "Het waren vrouwen en van 1 weet ik dat ze iets met speelgoed doet"
"Speelgoed, ik heb niks gezien", zeg ik.
"Nee" zegt Baruch "ik ook niet maar ik hoorde haar tegen een man zeggen dat hij voor $ 500 een wip kon krijgen"
Ik moet hard lachen en Baruch kijkt me aan zonder een kik te geven... Zou ze het menen?
Ze zegt me: "Verder heb ik veel zegen ontvangen, want zoals met alles, waar je veel van geeft, krijg je veel van terug"
"Hier" zegt ze me "een beetje vriendschap en aandacht voor jou; pas uitpakken als ik weg ben"
Als ze is vertrokken dan pak ik het item en klik op 'wear' waarop een wit katje begint te spinnen op mijn schouder...

Eiland

Blijkbaar houden mensen zich in bij anderen en hebben we, bij totale vrijheid, een heel ander gedrag dan we normaal gesproken laten zien.
Onder normale omstandigheden hebben we namelijk een reputatie te verliezen en dat maakt ons behoedzamer.
In Second Life valt een stuk weerstand weg waardoor we meer durven (en dus meer) laten zien.
Dat is vaak heel leuk maar soms ook niet...

Mede door de rondfladderende vlinders en overzwevende vogels, hangt er een zomers sfeertje.
We zitten met 3 meiden lekker te kletsen in een vertrouwd sfeertje en dan praat je vaak toch iets openlijker dan je normaal in de kroeg zou doen.
Een van de vrouwen zegt net wat haar aantrekt bij mannen als er een kerel over komt vliegen.
Hij dwarrelt wat heen en weer en landt vervolgens bij ons.
"Hi, waar hebben jullie het over?" vraagt hij.
"Gewoon, vrouwenpraat", zegt de ene vrouw.
Vermoedelijk hopen we alle 3 dat hij de hint begrijpt...
"Ok," zegt de man "ga verder, stoor je niet aan mij".
We wachten even maar hij maakt geen aanstalten om te vertrekken.
"We staan even te praten als vrouwen onder elkaar, vind je het erg?" vraagt de andere vrouw.
"Nee hoor, ik ben wel wat gewend", zegt de man weer.
Een ogenblik later krijg ik een IM: "Zin in seks?".
Geïrriteerd gooi ik het scherm uit en een paar tellen later zegt de eerste vrouw tegen hem:
"Nee, ik hoef geen sex!!"

Die zelfde avond zit ik met Iku aan een tafeltje een beetje intiem te kleppen, komt er een man aanlopen die, zonder ook maar iets te hebben gezegd, vriendschap aanbiedt.
Ik schrijft terug: "Nee dank je."
Waarop hij weer schrijft: "En waarvoor dan niet?"
Ik sta op, loop naar hem toe en vraag: "Heb jij enig idee wat voor takkenwijf ik ben?"
"Nou nee...", antwoordt hij.
Ik ga verder: "Wat weet je dan wèl van mij?"
"Eigenlijk niks, je ziet er wel leuk uit", reageert hij.
Ik begrijp het, hij zoekt vriendschap die op niks gebaseerd is... ik niet!
Even later laat Iku weten dat hij via IM bij haar aan de bak probeert te komen...
Omdat hij blijft aandringen en ons gesprek stoort, geeft Iku me een LM (Landmark, een positie waar je met een druk op de knop naar teleporteert) ... en we zijn weg.

Het sociale aspect van SL is iets heel bijzonders waar ik al veel plezier aan heb beleefd maar langzamerhand kan ik me steeds beter voorstellen dat mensen een eiland(je) aanschaffen.

Een eigen plek, knus en ongestoord waar je je af en toe terug kunt trekken; hoeft niet groot te zijn, als er maar een hek omheen kan...

Baruch Paine 1

Als ik in het steegje aankom dan valt me op dat ik voor het eerst in SL vliegen hoor.
Ik zie ratten en kakkerlakken rennen; er brandt een vuur in een ton, er liggen wat kranten op de grond en verder staat er een grote doos in dit ongure uithoekje.

"Ach lief kind, daar ben je...", klinkt het ineens.
De doos blijkt bewoond door de vrouw waar ik vandaag mee heb afgesproken.
Op haar schoot zit een kat die af en toe spint of mauwt.
Baruch komt uit de doos en nu pas zie ik de vliegen die in een zwerm om haar heen dwarrelen.
"Dit is mijn plekje", zegt Baruch.
"Hoewel...", gaat ze verder "het is niet echt van mij hoor maar hier zit ik vaak".
Als ik haar vraag waarom ze voor dit SL leven gekozen heeft, antwoordt ze:
"Kind, ik ben al oud en heb geen enkele behoefte om me duurder voor te doen dan ik in werkelijkheid ben.
Ik ben afgekeurd en woon alleen in een verzorgingstehuis.
Familie of vrienden heb ik niet en de PC is het enige waarmee ik contact kan maken".
Ik zeg: "Ja goed, maar waarom in een doos leven terwijl er zoveel andere mogelijkheden zijn?"
Baruch is even stil, komt een stap dichterbij en het geluid van de vliegen klinkt luider.
Ik verzet me tegen de neiging om een stapje achteruit te doen.
"Hoe rijker je bent des te meer word je belogen en bedrogen", zegt ze en vervolgt:
"Hoe armer je bent des te meer zijn anderen zichzelf, want niemand hoeft rekening te houden met een zwerver; niemand hoeft zijn fatsoen tegenover mij te bewaren... Je ziet dus meer, leert meer en bent dus rijker"

Het duizelt me even...

"Lief kind", zegt ze" zou ik op het eind van mijn leven in een leugen willen wandelen?"
Ze wacht het antwoord niet af en zegt: "Nee, Ik wil zoveel mogelijk echte dingen zien bij de mensen en ik word gelukkig als af en toe iemand aardig doet naar mij want iemand die aardig doet naar een zwerver, doet aardig naar iedereen. Doet iemand aardig naar mij dan is dat echt aardig en niet gespeeld.

Ben je heel mooi dan doen veel mensen aardig naar je maar weet je nooit of ze dat doen voor jouw uiterlijk of vanwege hun innerlijk"

Tja....

Baruch vertelt verder: "Ik heb alles wat ik begeer en ik koop verder niets hier. Het beetje geld dat ik hier en daar krijg, spaar ik op om het internet van te betalen. Wat ik overhoud, deel ik met mensen die het arm hebben".
Ik vraag haar: "Werk je in SL?"
"Nee", zegt ze "Ik ga rond en ik zegen de mensen die het nodig hebben. Soms geven die mensen me dan iets, de ene keer een vriendelijk woord, de andere keer een offer en af en toe een uitbrander".
"Een uitbrander?" reageer ik.
"Jazeker, dat gebeurt regelmatig", zegt ze.
Ik vraag: "Hoe reageer je daar op als ze dat doen?", waarop Baruch zegt:
"Die mensen hebben de zegen het hardst nodig kind, dus ik vergeef hen".

Het dreigt me wat zwaar te worden en ik stel haar voor om ons onder de mensen te begeven.
Ik wil wel eens met eigen ogen zien hoe er op haar gereageerd wordt.
"Dat is goed, kan je zien wat gezegende smart betekent."
"Wat bedoel je daarmee?", vraag ik.
Ze draait zich naar me toe en zegt: "Gezegende Smart, dat is de betekenis van mijn lot en mijn naam... Baruch Paine".

(Wordt vervolgd)

Mér þykir mjög vænt um Iku

De tentoonstelling is bijna af en rond een uur of 3 's-nachts ga ik, voor het slapen gaan, nog even kijken.
De Duitse fotografe klaagt over vermoeidheid maar is nu bijna klaar.
Morgen heeft ze nog een uur voor alles piekfijn in orde moet zijn voor de opening.
Ze vertrekt en ik wil weggaan als ik op het laatste moment iemand zie.

Ik ga er heen en bij de werken van Geyl Fapp staat een vrouw die zich voorstelt als Iku.
Ze is lang, slank, heeft een mooie kop blond haar en lichtgroene ogen om in te verzuipen.
Ik vraag haar wat ze van Geyl's werk vindt en haar reaktie geeft blijk van een heldere kijk.
Ze spreekt over fotografen die zij goed vindt en het lijkt of ze mijn gedachten heeft gelezen; ze noemt in een rij de fotografen die ik ook het best vind.
In no-time zitten we heerlijk te kletsen.
Ze is de eerste Ijslandse die ik ontmoet in SL maar ze is beslist geen ijskonijn en ze laat me dan ook niet koud.
Als we het over muziek hebben dan blijkt ze ook gek van jazz te zijn en ook zij speelt zelf instrumenten.
Ze vraagt me: "Wat vermoed je, welke instrumenten speel ik".
Ik denk: "Uhmm... piano en gitaar", maar zeg haar: "Ik zou het niet weten".
"Piano en gitaar", zegt ze!
Ik slik.
Snel blijkt dat we ons allebei voor veel van dezelfde dingen interesseren en over een hele rij standpunten het zelfde denken.
Ze wordt mooier met de minuut.
Haar humor is om van te genieten en haar uitdrukkingen zijn om te bewaren.
Niet eerder in SL ben ik zo opgegaan in een gesprek, had ik zo mijn volledige aandacht bij een persoon als hier bij haar en als ik op het punt sta om afscheid te nemen, zegt ze:
"Jij bent de eerste waar ik zo volledig met hart en ziel mee zat te praten in SL".
Ik voel me nerveus worden, er is iets...
Ik zou haar graag als vriendin willen toevoegen en zoek een opening.
Mijn denken wordt onderbroken door een blauw scherm... ze wil me toevoegen aan haar vriendenlijst...
Met tegenzin gaan we sluiten.

De volgende dag zit ze in mijn hoofd en wil er niet uit... en dat hoeft ze ook niet!
Als ik 's-avonds inlog dan merk ik de nervositeit weer en binnen 1 minuut na aanmelden, komt ze online.
Ik zie in het IM scherm: "LOESJE!!!!"
Haar 2e zin vertelt dat ik de hele dag in haar hoofd zat...
Ik voel me bibberig worden, ik moet haar zien.
Bij de jazztent ontmoeten we elkaar en na een "hi... missed you" staan we beiden met ons mond vol tanden.
We zetten het licht op "nacht", geluid op "aan", gaan de dansvloer op en drijven in een roes tussen hemel en aarde, tussen RL en SL...

Iku, als je je door de tekst hebt geworsteld, en dat geloof ik van je, dan is dit speciaal voor jou...

Góðan dag Iku,
Einhverra hluta vegna, finnst mér gaman að læra íslensku.
Ég er í basli með Íslenska málfræði.
Þú ert með mjög falleg augu... (hmm...)
Ég gerði eins vel og ég gat.
Mér þykir mjög vænt um Iku...!

Heerlijk rustig in de tuin

Je kent vast wel het verschijnsel dat kleine mannetjes grote honden hebben.
Rijke kleine mannetjes kiezen eerder voor een vette auto want het voordeel daarvan is dat je die 's-avonds niet hoeft uit te laten.
Compensatiegedrag heet dat en het komt er op neer dat je aan je omgeving laat zien waar je behoefte ligt.
De blaffende hond laat niet zien dat hij gevaarlijk is maar dat hij zich bedreigt voelt, dat hij bang is.
In SL is het niet anders; sterker nog, het wordt je daar heel makkelijk gemaakt om te "compenseren".
Binnen 5 minuten heb je het effect van 5 jaar sportschool en de borstvergrotingsoperatie doe je zelf, kost je niets, scheelt tijd, doet geen pijn en laat bovendien geen littekens achter.
Het heeft iets om compensatiegedrag te herkennen, het geeft meerwaarde aan je ontmoetingen en soms is dat leuk...

Het is heerlijk rustig in de tuin.

Ik zit er met een vriendin lekker te beppen als er een jongen aan komt met een figuur waar Schwarzenegger bang van zou worden
Na 2 zinnen informeert hij of mijn vriend (?) ook op SL zit en weer 4 zinnen later informeert hij of ik plaatsen weet waar je goed kunt seksen.
Op mijn vraag of hij dat zelf niet weet, antwoordt hij dat hij nog maar net in SL is.
"Aha, op die manier", reageer ik.
"Is het dan niet handiger als je eerst zorgt dat je een piemeltje hebt?" vraag ik hem gespeeld ernstig.
"Een piemeltje...?" vraagt hij.
"Ja, dat is zo'n dingetje dat je 's-morgens gebruikt om je plas mee te doen", leg ik hem uit.
Hij wil niet toegeven dat hij zo'n hulpstuk niet heeft en dat is uiteraard voer om lekker door te jennen.
Ik zeg: "Ik mag er toch van uit gaan dat jij ook zo'n ding hebt, net als elke echte SL vent?"
Hehe...

Het is voor een moment weer heerlijk rustiger in de tuin...

Het duurt net iets te lang voor hij zegt: "Ja, natuurlijk heb ik ook zo'n ding, bijna net zo groot als in RL".
Ik durf de gok te wagen, sta op en zeg hem: "Wat een gelukkie voor mij, ik voel me de hele dag al opgewonden... Wat denk je, zullen we het hier eens proberen nu?"
Ik zie aan de beweging van zijn hoofd dat hij naar linksboven kijkt, ongeveer daar waar de knop "quit" zit en 2 tellen later is hij weg...
"Hihi...", zegt de vriendin.
"Het is weer heerlijk rustig in de tuin...", zeg ik.

Nachtdieren

Hazel wil om 2 uur 's-nachts wel een uurtje vrij maken omdat ze, zoals ze zegt, dan op haar best is...

Ik spreek met haar af bij een imposant kasteel waar ik toestemming heb gevraagd om te fotograferen.
Het kasteel is een prachtige locatie, typisch middeleeuws, met een mooie grote dansvloer, gesierd door harnassen, wapenschilden en fakkels aan de muren.
De mensen spreken elkaar aan met "Melord" en "Mylady", de dames zijn gekleed in schitterende galajurken en de heren in rokkostuum; iedereen ziet er geweldig uit.

Hoewel, iedereen...?

Ik sta op Hazel te wachten in mijn spijkerbroek, shirt en gympen en bedenk me hoe mooi die grote menshoge bloembakken toch zijn en dan met name die waar je je achter kunt verbergen...
Hazel komt en even is het stil in de meute der gegoede klasse; ...wat kan stilte toch duidelijk spreken!
Na een paar minuten zijn we in de weer en vergeten we de omgeving.
Moeiteloos en met plezier springt ze van muur naar muur en vergis ik me of geniet ze van de blikken van de toeschouwers die zich misschien af vragen wat dat nu voor vreemde kat in de bijt is.

De katvrouw is dol op katten, vertelt ze me, zo dol zelfs dat ze besloten had om als kat door het SL te gaan.

Volgens haar is ze in een vorig leven kat geweest en heeft ze zich altijd goed kunnen inleven bij katten.

Ik vraag haar om even stil te staan en beloof haar een kommetje melk als ze dat doet.
Ook al heeft ze het wel, ze is geen kattekop maar eerder poeslief en het is dan ook fijn werken met haar.

Het geluid van middeleeuwse muziek klinkt, de camera klikt en Hazel spint...

Goud

Als ik op het eiland aankom en haar zie dan valt me op dat ze tenger is, ik had haar groter geschat, maar door haar voorkomen, houding en vooral haar woorden, groeit ze snel...
Ze stelt zich voor als Geyl Fapp.

Ze neemt me mee naar een sprookjesachtig Bourgondisch huis waar een open haard me een warm welkom heet.
Aan de muur hangen diverse kunstwerken die me de indruk geven dat de artiest de kwetsbaarheid van het vrouw-zijn aan de oppervlakte heeft.
Een Man Ray-achtig zelfportret springt er voor me uit, het verwarmd en ontroerd; de prijs kan ik helaas niet ophoesten maar ik neem me voor het te kopen zodra ik kan.

Door de persoon die ze is, nodigt de knappe vrouw uit tot openhartigheid.

Mijn gevoel zegt me dat we op 1 lijn zitten, dat we elkaar begrijpen en een diepere communicatie kunnen hebben.
Ik kan dat niet zomaar uit de gesproken woorden opmaken, het is iets dat domweg in mijn hart komt.
Naderhand zal ik vaker RL gevoelens hebben in SL en ik ben dan ook de laatste die beweert dat SL een spelletje is of dat het niet serieus te nemen is maar daarover later meer...

Ik verlang naar vriendschap met haar, wil haar kennen en mezelf laten kennen.
Ondanks de betrekkelijk korte tijd die we samen zijn, is Geyl vanaf dat moment mijn nummer 1 in SL.

Later zal het nog al eens voorkomen dat ik met vragen over SL zit, of op mijn bek ga en mijn verhaal wil doen of wil uitjanken en steeds is het Geyl die er dan voor me is.
Zelfs als ze lange werkdagen achter de rug heeft en daarbuiten een zieke heeft moeten verzorgen, ze is er, ze luistert en geeft raad... want, of het nu op het menselijke, artistieke of commerciële vlak ligt, ze weet er van en deelt het met je...

Geyl, ik ben blij dat jij in SL bent en ook ben ik dankbaar dat ik jou mag kennen...!
Deze kleine pluim is toch het minste dat ik voor je kan doen.

Je bent goud!

Blowen

Je weet dat je aan SL verslaafd bent als je:

• met je partner liever vrijt via poseballs dan dat je het in je slaapkamer doet


• om te ontspannen ergens op een rustige plek binnen SL gaat zitten i.p.v. dat je de pc uitzet


• dat verjaardagsfeestje met een smoesje afbelt omdat je liever op SL bent.


• als je jezelf verwaarloost en ondertussen moeite doet om je avatar er toppie bij te laten lopen


• aan het eind van de week met kringen om je ogen van het slaapgebrek loopt


• alleen nog kant-en-klaar maaltijden eet en dan nog het liefst terwijl je in SL bent


• de pc aanzet met je jas nog aan en je boodschappen in je hand


• 3 keer per week moet rennen om niet te laat op het werk te komen


• zelfs online nog moet blowen...
  

Wie er meer heeft, klik hier en ik zet ze erbij:

• 
  
  Haar nog gauw even een IM moet sturen voor je naar je werk gaat smorgen's
  (Dank u wel mw. Fapp)

Swing is the thing

Vanaf dag 1 was mijn poppetje een verlengstuk van mijzelf.
Het zorgen voor een gelijkend avatar, was de enige manier om zelf zo compleet mogelijk in SL te zijn meende ik toen en vind ik nog steeds.

Vaak is het fijn om zo door SL te gaan; het is alsof je alles echter, beter beleeft, leuke maar ook minder leuke dingen.

Vriendschap en liefdevolle contacten ervaar ik als echt maar doet iemand vervelend naar me dan voel ik dat net zo goed echt.

In SL leer ik op die manier, ben ik werkelijk, waardoor SL feitelijk echt een stukje RL is voor me...

Verschillen zijn er ook.

In RL vlieg ik minder goed dan in SL; kan ik iets minder lang onder water blijven en heb er wat langer last van wanneer ik van een toren af spring... maar verder doe ik ongeveer zoals ik in RL doe.

Behalve dansen!

Ik zou graag goed kunnen dansen maar helaas liggen mijn kwaliteiten niet daar.

Muziek kan me pakken en in vervoering brengen maar goed dansen erop kan ik niet en daarom ben ik zo blij dat er in SL veel plaatsen zijn waar je ineens wel lekker kunt swingen of stijlvol dansen.

Juist omdat ik mij met mijn pixel-ikje kan identificeren, kan ik meer genieten van mijn dansen in SL.

Had ik gekozen om als dodo door SL te reizen dan was dat genot vermoedelijk slecht een fraktie geweest van wat het nu is.

Kom je me eens tegen in een leuke jazztent en je zegt me iets, neem het me dan niet kwalijk als ik niet meteen reageer.

Er zit geen kwaad achter; het is slechts dat mijn SL mijn RL binnen komt en me doet zwijmelen van ritmisch genot enne... met je ogen half dicht, is het moeilijk lezen...

In sha' Allah

Het blijft wat onwennig om onderwater te relaxen maar lekker is het wel.
Dobberen in het water, duiken van de springplank, met snelheid de glijbaan af zoeven of gewoon lekker niksen.
Dat laatste is een favoriete bezigheid van mij en onderuit gezakt in een van de ligstoelen geniet ik van de rustige muziek en de boven mij zwemmende vissen.
Wat kan Second Life toch mooi zijn...

Een vrouw komt aanlopen (ja dat kan ook nog), begroet me vriendelijk en gaat in de stoel naast me zitten.
Ze heet Sherry en blijkt snel een ontwikkeld, ruimdenkend en vredelievend mens te zijn.
We praten over van alles en nog wat en op een gegeven moment hebben we het over homofilie (v/m) en dat dat in Nederland eigenlijk zo goed als geaccepteerd is.
Het valt me op dat ze er over door vraagt en als ik vraag vanwaar die interesse dan vertelt ze me dat ze lesbisch is maar dat dat voor haar een ramp is.

Verbaasd informeer ik hoe ze dat bedoelt waarop ze uitlegt dat dat in haar land uit den boze is en dat ze zeer voorzichtig moet zijn hoe ze met haar gevoel op dat gebied omgaat.
"Waar woon je dan?", vraag ik.
"In Iran", antwoordt ze.
Even dacht ik in de maling te worden genomen; ik zie haar zo in bikini in die stoel liggen en net als ik wil vragen waar haar burka is, zegt ze me:

"Het is niet allemaal stoffig en uit de tijd hier, wij hebben ook moderne steden, infrastructuur en techniek..."
"Ja, nog wel", wil ik bijna zeggen maar weet gelukkig op tijd mijn klep te houden.
Ze gaat verder: "Er zijn in Iran heel moderne bedrijven en ook veel mensen die anders denken dan de grote groep, alleen zul je die niet zo snel in de media horen..."

Ik zit met open mond te luisteren. Waar haalt die vrouw zo'n visie vandaan; hoe lukt het haar om zo'n nuchter beeld te hebben over hoe anderen hen zouden kunnen zien?

Ik vraag: "Wat doe jij eigenlijk in SL?", waarop ze antwoordt:
"Ik werk voor een Iraans software- en media bedrijf dat bezig is een vestiging binnen SL te openen".

Ze biedt me aan haar kantoor te laten zien om daar wat verder te praten en eenmaal daar zegt ze me:
"God behoede ons volk voor een oorlog; het is verschrikkelijk als een onschuldig volk gaat lijden vanwege de acties van een minderheid die met grote mond het hele volk zegt te vertegenwoordigen".
Ik ben ontroerd en zeg: "Laten we vooral vechten om vrede te bewaren Sherry en maar hopen dat er nooit oorlog in jouw land komt..."
"Ja", zegt ze "In sha' Allah"
"Deo Volente", vul ik haar aan.

Creepy

Op het grasveld bij de kerk is een groepje mensen in gesprek als ik aan kom zeilen.
Ik kwak met een plof neer (mooi landen lukt me alleen als niemand kijkt), krabbel overeind en vraag of ik erbij mag komen.

Tuurlijk mag dat...

Een man met de looks van een engel is in een heftige discussie met een dame die de looks heeft van uhm... ook een soort engel.

De man probeert de vrouw te overtuigen dat ze foute denkbeelden heeft waarop zij zegt dat ze almachtig is, ouder en sterker dan God, dus... wie vertelt haar wat!

Ik bedenk dat het in feite heel mooi is dat mensen in SL zo duidelijk kunnen laten zien wat ze geloven of wat ze misschien graag hadden willen zijn.
Na een poosje verlaat ik het gezelschap en ga even de kerk in.

Een kind komt naar me toe en begint te brabbelen:
"Weet jij waar mammie is, wil mammie toe..."
Ik sta een paar tellen te verwerken en ik vraag me af wie ik eigenlijk griezeliger vind, die zwarte madam buiten of dit "ukkie" hier...

Vakantie

Wat heb ik een bewondering voor de mensen die locaties in SL bouwen die zo mooi zijn, zo'n esthetische waarde hebben, dat ik me kan schamen voor de suffe kiekjes die ik zelf maak.

Er zijn er bij die het artistieke level in SL hier en daar op zo'n peil weten te brengen dat ik gewoon een mate van dankbaarheid kan ervaren wanneer ik daar even sta te genieten.

De een weet een imposant kasteel neer te zetten, de ander een tuin naar de principes van feng shui, weer een ander schept een levensechte sfeer in een dancing en tot slot zie ik avatars (wat een rotwoord eigenlijk) die er als kunstwerkjes bij lopen.

Bedankt bouwer, architect en stylist... mede door jullie werk is het dat mijn reis door SL nu en dan op een vakantie lijkt.

De kerk

Jacob, Olympus, Nemith of Sue...
Wanneer ik ook kom, in de meeste gevallen tref ik wel een van deze mensen aan in het stukje oase van rust dat dit Godshuis biedt.

Af en toe zweven er ook entiteiten rond waarvan je het vermoeden kan hebben dat je ze niet tijdens de dienst op zondag zult aantreffen met een psalmenboek in hun hand...

Als ik dit keer de kerk binnenloop, blijkt er een trouwerij aan de gang.
De bruid en bruidegom staan voor de kansel en de huwelijksvoltrekking wordt uitgevoerd door een meneer met de tatoeage van een machinegeweer, gouden kettingen om zijn blote bovenlijf, een haarband om zijn veel te lange haar bijeen te houden en iets te donkere zonnebril op.
Ongetwijfeld de nieuwe dominee dus...
De bruid groet me vriendelijk met de woorden: "Piss of you whore!", wat volgens mij een uitnodiging is om te gaan zitten, hetgeen ik dan ook dankbaar doe.
Overigens overweeg ik om eens in het woordenboek de betekenis van haar welkomstboodschap op te zoeken, al is het alleen maar om de hartelijkheid ten volle te begrijpen...
Mijn vriendelijk knikje zal ze ongetwijfeld kunnen waarderen.

De getuige is een dame die luid schreeuwend en dikke rook producerend door de kerk vliegt en me keer op keer probeert te rammen, daarbij gillend "I kill you... die, die!!"

Verwarmd door zulke goedheid geef ik haar wat handkusjes...

Loesje blijft waar ze is en het aanstaande bruidspaar roept versterking in de vorm van wat duistere figuren met zwarte vleugels en rode pentagrammen op hun kleding; vermoedelijk misdienaren lijkt me...

Nadat het stelletje getrouwd is en me bij het verlaten van de kerk liefdevol vervloekt, blijf ik nog even zitten om wat met Sue te praten, die zojuist binnenkomt en verbouwereerd staat te kijken.
Binnen een minuut is de kerk weer vredig als het altijd was en nog een minuut later en ik ben de kalmte zelf.

Wat ben ik blij dat je in SL niet alleen casino's en hoerenkasten hebt maar ook plekken van rust.
Er zijn er velen maar deze kerk, is een van mijn favorieten.

Amen

Altstadt Kasada

Tijdens een van mijn motortochten door Duitsland, kwam ik wel eens in zo'n typisch Duits dorp met van die vakhuisjes, vaak van witte steen met aan de buitenkant zichtbare balken.

De sfeer is er vaak gemoedelijk en amicaal en net als je denkt "Wat een heerlijke rust hier", barst het feest los en danst iedereen met iedereen.
Een paar keer heb ik getuige mogen zijn van zo'n Duitse happening, iets wat zich moeilijk in een paar woorden laat vatten maar beter zelf ondervonden kan worden.
Nooit heb ik iets van agressie meegemaakt maar altijd vrolijkheid, muziek, lachende mensen, (slechts een weinig drank, de moeite niet om te noemen)... en een fantastische sfeer.

Onderweg in Second Life heb ik een plek gevonden die me erg aan die fijne sfeer deed denken.Het enige verschil met mijn RL ervaring is dat je hier in SL geen schlagers hoort maar rock!
Hier zie je meer leren jacks dan Leder Hosen.
Desalniettemin is het een genot om er te vertoeven, rond te kijken of tot diep in de nacht mee te feesten.
Kom je er, brul gerust iets in het Nederlands en de kans is groot dat je in je moerstaal antwoord krijgt. Nederlanders weten de gezelligheid namelijk te vinden. De in Duitsland wonende Liekie Ivory en haar man kun je altijd raadplegen als je de weg wilt weten of met overige vragen over deze plaats zit.

Een bezoekje aan het vlakbij gebouwde Münchener Hofbräuhaus vond ik zeer bijzonder.
Het is me daar opgevallen hoeveel moeite er is gedaan om bouwwerken zo identiek als mogelijk na te maken binnen SL.
Zelfs binnen lijkt het Münchener Hofbräuhaus bijzonder veel op het beroemde origineel.

Mijn idee, Altstadt Kasada, een aanrader!

Tschüß

Lieve gezichten

Altijd weer een leuke bezigheid om met Renee een uurtje te oefenen in SL fotografie. Een lieve meid met een goed gevoel voor humor...

Ze ging niet voor het snelle geld en heeft door haar instelling een aardig bestaan opgebouwd in SL. Ze verdient inmiddels leuk als model van kleding maar voor mij blijft ze poseren, lief toch?
In het begin zocht ik modellen om mijn fotografie in SL op een hoger plan te brengen. Renee begon als amateur bij mij en accepteerde zonder morren al het gestuntel.

Met haar ga ik de mooiste plekjes af. Het gebeurt wel eens dat tijdens een sessie een van ons (meestal zij) in een ravijn stort en dat is altijd weer lachen...

Sub-way

Het meisje stopt, draait zich om en komt naar me toe.
"Oh, sorry, ik zag je echt niet staan", zegt ze.
Verbaast vraag ik me af waar het over gaat.
"Zo onhandig van me om zomaar tegen iemand op te lopen", gaat ze verder.
Ik weet nergens van.
"Hopelijk ben je niet boos op me", zegt ze weer.
"Welnee, waar moet ik nou boos om zijn, je deed toch niks?", reageer ik.
Het meisje is even stil en zegt dan: "Ik doe zo mijn best om alles goed te doen maar soms heb ik nog te weinig respect".
Ik probeer haar te plaatsen en omdat me dat niet meteen lukt, stel ik voor om even te gaan zitten ergens.
"Oh nee, dat mag ik niet, ik mag eigenlijk niet eens met je praten, als ik gezien word met jou, heb ik een probleem...!"
Nu heeft ze mijn volledige aandacht.
"Van wie mag dat niet?", vraag ik.
"Mijn meesteres vindt het niet goed", antwoordt ze.
"Je meesteres..?!", vraag ik verbaasd.
"Ja, mijn meesteres", zegt ze en vervolgt "Vorige week maakte ik ook fouten en toen is ze zo kwaad geworden op me..."
"He, leuke meid, die meesteres van jou", reageer ik cynisch.
"Ja zeker, ik ben heel gelukkig dat ze mij heeft aangenomen als haar sub", vertelt het meisje me.
"Als haar wat?" vraag ik en ongewild komt me het beeld van een duikboot in gedachten.

"Ik behoor haar toe, ik ben haar slavin", antwoordt ze.
Ik vraag zoveel ik kan en begrijp uit het verhaal wat de Poolse Jolan me vertelt dat ze zich heel goed voelt in haar positie, dat haar meesteres haar geen pijn doet maar wel totale onderworpenheid van haar eist.
Er komt een mengeling van afschuw en medelijden in me naar boven.
Wat beweegt een mens om te verlangen naar onderwerping; hoe kan het dat je je goed voelt als je iemands slavin bent?

Ik vraag haar: "Vind je het goed als ik een foto van je maak?"
In eerste instantie zegt ze dat ik dat aan haar meesteres moet vragen.
Dat weiger ik, Jolan moet misschien toestemming van haar hebben, ik niet.
"Ok laten we het doen, maar wel snel", zegt ze.
We lopen naar een bruikbare locatie in de buurt en ik maak mijn foto.

Een paar dagen later stuur ik Jolan de foto en vraag haar hoe het gaat.
Ze schrijft me: "Sorry, mag niet praten, straf..."
Even vraag ik me af of de meesteres ook de foto liefdevol gewist heeft...

Dorpsplein

Het valt me op dat Second Life breed is in meerdere opzichten.

Je komt beauty's tegen en griezels, je ziet decadent rijk en arm.

Ik zag mensen als engel, demon, vogel en zelfs als spin. Volwassenen als kinderen en zelfs volwassen kerels met druipende luiers om...

Je kunt het zo gek niet verzinnen of het kan er rondlopen/vliegen/kruipen...

Een aantal van die types spreek ik aan omdat ik de mens erachter interessant vind; wat beweegt hem of haar om in zo'n rol te gaan.

Over een aantal mensen zal ik in de toekomst een apart verhaal wijden maar hier even niet.

Op een sandbox, een ruimte waar gebouwd en geoefend kan worden, raak ik in gesprek met (wat ik denk) jongelui die met een arsenaal aan wapens rondlopen.
Ze vertellen me op mensen hun profiel te letten en zodra ze iets zien als "homo/lesbo", "zigeuner" of "Jood" dan zullen ze zo iemand belagen, pesten en sarren zoveel ze maar kunnen.

Nu ben ik geen zigeuner maar voor de rest zou ik een aardig doelwit kunnen zijn voor deze medebewoners...

Ieder zijn meug, ieder heeft het recht op eigen denkbeelden maar ook heeft ieder het recht te respecteren wat hij wil.

Respect is niet iets dat vanzelfsprekend is of zelfs afgedwongen kan worden; respect moet je verdienen.

Het gegeven dat je op voorhand respect voor elkaars mening of levenswijze moet hebben, wijs ik dan ook af.

Ik ben best dankbaar dat ik even in het denken van deze mensen heb kunnen kijken; ik zal hun visie moeten accepteren maar respecteren, dat dacht ik niet!

Ik moet beloven dat de jongens niet in de publiciteit zullen komen, dat hun namen noch hun avatar-portretten gebruikt zullen worden voor publicatie.
Dat beloof ik hen en wat ik beloof dat doe ik... meestal.

Jongens, bedankt... ook van jullie heb ik geleerd, namelijk:

Laten we er vlug bij zijn en ook iets doen als we merken dat bij jongeren een destructieve houding groeit.

Laten we hen liefdevol wijzen op eerdere, gelijke situaties en wat dat toen voor gevolgen had.
Jongens, in een samenleving waar jullie het voor het zeggen hebben, is de kans groot dat mensen als ik op het dorpsplein gezet worden met een bord om ons nek met daarop:

"Ich bin am Ort das gröβte Schwein und laβ mich nur mit Frauen ein..."

Cinderella

(Eerder geplaatst op forum)
Ik ben met mijn 60 L$ (Linden Dollar, de munteenheid van SL) in de pocket niet de meest welgestelde ingezetene en omdat ik te zwaar ben voor het paaldansen en met mijn fotoklussen nog te weinig verdien, besloot ik eens te gaan Lucky Chair-en...

Lucky Chair is een manier voor winkeliers of casino-eigenaren om publiek te trekken.
Er staat dan een stoel, soms meerdere, met een letter erboven en die letter wijzigt om de zoveel tijd. Correspondeert nu die letter met de eerste letter van jouw naam dan win je iets door alleen maar op de stoel te gaan zitten.

Goed, ik naar een zaak waar 6 van die stoelen staan en bij binnenkomst denk ik even dat ik bij de uitverkoop van de HEMA ben aanbeland.
Een meute mensen staat er te dringen en iedereen wil vooraan staan.
Eerst voel ik me wat opgelaten, een beetje hebberig en cheap maar gelukkig, dat went snel!!

Na een poosje zie ik vanaf de achterste rij (ok, ik moet wat brutaler zijn) dat er een stoel is met daarboven de letter "B".
Als een gek ga ik erop af en zitten maar!
Ik hoor het geluid van een natte wind en ik word uit die stoel gegooid.
Gelijk weer zitten maar weer eruit...
Afijn, na 3 pogingen zegt iemand me dat het om de letter van de voornaam gaat...Au...!!
Tikje beschaamd weer terug in de linie tot ik na een tijdje de L zie verschijnen. Weer een spurt er naar toe, zitten en ja hoor, toeters, bellen en vuurwerk en Loes heeft prijs!
50 L$... hallo, dat is bijna een verdubbeling van mijn vermogen he?!

Ik ga er lol in krijgen nu en blijf nog een uurtje hangen, wat me uiteindelijk zo'n L$ 200 aan kadobonnen oplevert, een veel te kort en sexy outfitje (moet je echt een dennetje voor zijn) en verder nog wat prachtige spullen voor in huis...
Tja, nu moet ik maar een huisje kopen...

Na een tijdje komt er een Pamela Anderson (maar dan knap) binnenlopen..., ze komt zo uit een sprookje.
Ze heet, zoals ik vermoedde, Cinderella.
Als ik haar vraag wat voor werk ze doet, antwoordt ze:
"Als ik het je zeg, vind je me dan niet vies?"
Op een gegeven moment rent een body-builder naar zijn stoel en (lucky boy) hij wint een jurkje.
Cinderella snelt op hem af, springt en huppelt en smeekt of ze het mag hebben omdat het "toch niet zijn maat zou zijn!!"
Ik sta er bij en kijk met verbazing toe...

Als er boven een stoel de letter S verschijnt, gil ik "Ja Cinderella, lopen!!"
Met een sprong duikt ze er boven op.
De stoel laat een wind en Cinderella ligt er af.
Gelukkig voor de omstanders geeft ze niet op en tot 4 keer toe duikt ze op de stoel met de S.
Als ze daarna komt vragen of de stoel soms kapot is, moet ik rennen in RL!
Mensen wat heb ik gelachen daar...
Goed, een enerverende, leuke en waardevolle ervaring geweest...

Elke nieuwkomer of SL-voedselbankklant mag me een gil geven en ik neem je er mee naar toe...Uhm, liever niet als je Linda, Leyla, Leandra of Linderella heet...En nee Liekie, jij ook niet!
Iemand die interesse heeft in een prachtige lavalamp, roep maar, nooit gebruikt!

Het vlees is zwak

Nieuwsgierig geworden door haar lieve woorden ga ik naar mijn afspraak.
Ze ziet er mooi en opwindend uit, is vriendelijk en ik denk dat ze me aardig vindt.

De jazztent waar we komen, lijkt voor de situatie gemaakt: zwoele muziek, mooie lichteffecten en geen drukte om ons heen.
Al bij het derde nummer zegt ze hoe mooi ze me vindt en dat ik zo'n lieve meid ben.
"Ja, ik hou van knuffelen", antwoord ik als ze vraagt of ik ook zo'n kroeler ben.
Ze maakt complimentje op complimentje...
Wat zou ze graag zo'n fijne schat van een vriendin als ik hebben, zegt ze me.
De vlindertjes gieren heerlijk door haar hete lijf, laat ze me weten.
In RL zit ik met open mond, een blos op mijn gezicht en versnelde ademhaling naar die heerlijke verwarmende woordjes te luisteren, onderwijl genietend van de zwierige synchrone bewegingen die onze lijven maken.

Ergens in mijn achterhoofd vind ik het vreemd dat ik me zo broeierig voel terwijl ik naar animaties kijk maar het goede gevoel dat er ook zit, wil ik niet stuk maken door gedachten...

Haar complimentjes worden anders, ze heeft het over mijn mond, borsten en billen.
Als ze me vraagt of ik even lekker met haar wil knuffelen, zeg ik ja.
Ik moet even wachten, ze vertrekt en 10 tellen later krijg ik een teleporter (TP) uitnodiging van haar.
Nerveus maar gretig ga ik naar haar locatie...

Ik bevind me in een soort bloementuin, hoor kabbelend water, zie vlinders en voel ze ook.
Er liggen roze ballen hier en daar op de grond en ook een soort picknickdeken.
Daar gaan we naar toe, klikken er op en we liggen elkaar te bevrijen.
Hijgend zie ik mijn ikje zacht maar vol gekust worden, zo lief, zo zwoel.
Onze handen strelen en onze lijven draaien en duwen...
We trekken onze kleren uit en de animaties gaan verder... en verder... en verder...
Ik ga loom en voldaan mijn bed in, ga met haar slapen en sta met haar weer op.

's-Avonds haast ik me met kloppend hart en natte handen naar de plaats waar ze altijd komt.
Hoogstens 10 minuten sta ik daar of ik zie haar lopen.
Ik moet me beheersen om niet te vliegen...
Ze heeft iemand bij zich!
Als ze me ziet zegt ze "He grietje, alles goed?" en ze loopt door. Een meisje huppelt achter haar aan...
Perplex vraag ik via IM of we nog wat leuks gaan doen en ik hoor haar laatste woorden: "Sorry busy!"
Ik zet de pc uit, moet knokken om niet te hoeven overgeven, loop verdooft de trap op en eenmaal in de badkamer zie ik mijn gezicht en krijg zin om te janken...

Dit was waar ik om gevraagd had: dingen zien, ervaring opdoen, gevoelens hebben...
Ik kreeg wat ik wilde maar ben niet blij.

Gitaarspelen

Een van mijn hobby's is basgitaar spelen en als ik een seintje krijg van een kennis dat ik ergens op straat kan spelen, snel ik er naar toe.
Nu is akoestisch gitaar iets anders dan de dreunende electrische bas maar dat mag de pret niet drukken; ik verdien mijn geld en kan iedereen ongegeneerd zeggen hoe ik aan de centen gekomen ben.

Als ik net sta te spelen, pas ik iets aan in de instellingen waardoor je niet na een half uur automatisch op afwezig staat en (dus) niks meer verdient.
Ik moet in RL (het "echte" leven) weg en ik reken me alvast rijk.
In gedachten heb ik al die prachtige kop met haar en echte geanimeerde (flex) schoenen.

Na 6 uur ben ik weer thuis en ja hoor, ik zie me nog altijd even opgewekt staan pingelen.
Ik stop met het gitaarspelen en wacht handenwrijvend af hoeveel geld ik met 6 uur gitaarspelen heb verdiend...
2 L$...
Pardon?
2 L$
Ik kijk om me heen om een plek te vinden waar ik de gitaar te pletter kan slaan maar op het moment dat ik de boosheid bij mezelf opmerk, kan ik er al om lachen...
Waar gaat het over; aan parkeergeld heb ik vandaag vermoedelijk het 10-voudige uitgegeven van wat ik met mijn muzikale gedoe had kunnen verdienen terwijl ik 6 uur lang heb gedacht aan mijn "winst" in SL en geen moment dacht aan de euro's in de parkeermeter...
Winst of verlies, het is eerder een beleving dan realiteit.

Vandaag beleefde ik (dus) SL als realiteit.

De gitaar heb ik overigens nog en af en toe pak ik 'm nog wel eens om even gek mee te doen op de dansvloer...

Geld

Op de camping zijn de 3 plekken bezet.
De campinghouder wil mensen op zijn grond hebben en betaalt je een paar L$ per uur als je op zijn plaatsen gaat zitten... makkelijker kan niet.
In de nabije omgeving van het kampvuur staan mensen depressief met hun hoofd naar beneden gebogen, "away" staat er boven hun hoofd.
Daar zit ik dan... omgerekend kost de electriciteit van de pc me meer dan ik daar met zitten verdien maar ach... wat dat aangaat, ik doe het voor de lol.
Van het begin af aan wilde ik geen geld inbrengen maar het S(econd) L(ife) bestaan zelf van de grond opbouwen... en dan moet ik die houten kont er maar voor lief bijnemen!

Een meisje zit verderop en haar gezicht spreekt me aan...
Via een fluisterbericht, aldaar IM genoemd, raak ik met haar aan de praat en vraag of ze ook zo gek van kamperen is.
Ze stelt zich voor als Renee (zie foto) en lachend ontkent ze dat ze van kamperen houdt maar dat er maar een paar opties zijn om als beginner je geld te verdienen.
De geldboom, dansen, camping-zitten of...
"Geldboom?", reageer ik verrast...
Renee legt me uit dat er her en der (meer der dan her) bomen staan waar geld in groeit.
Als ik daar naderhand naar op zoek ga dan kom ik nogal eens voor belachelijke taferelen te staan.
Een klein groepje mensen rond een boom dat naar boven tuurt alsof het de lieve Heer ieder moment verwacht.
Van de 20-tal bezoeken die ik aan geldbomen bracht, had ik 2 keer 1 L$.
Nee, de camping is gezelliger en levert meer op...

Renee zegt dat je makkelijk veel meer kunt verdienen als escort...
"Als escort?"
"Ja, als escort... "
Ik ben met stomheid geslagen... Hoe kan je nou virtueel fysiek zijn?

Renee legt me uit dat als je er mooi uit ziet, mannen graag betalen om met jou, je avatar, virtuele seks te hebben...
Ik begrijp het wel maar snap het niet...
"Nou kijk", vervolgt ze "Je gaat naar een ruimte met zo'n man en daar heb je diverse pose-ballen die jouw avatar en die van hem bewegen in sexuele handelingen".
"Bah, wat ziek", zeg ik.
"Hmmm onthouden, misschien kan ze me een keer de weg wijzen", denk ik.
Renee wil dat werk voor zichzelf niet en kan dat volgens haar ook niet.
Ik ga haar steeds liever vinden en ben blij als ze mijn vriendschaps-uitnodiging accepteert.

Inmiddels kan ik de lieve Renee tot mijn SL vrienden rekenen en als ze soms voor me poseert dan lachen we nog wel eens om die verhalen rond het kampvuur.

Escort... hoe verzin je het?

Spullenhulp

Het doet me een beetje aan een vlooienmarkt denken of aan een uitdeelplaats van een of andere hulporganisatie...

Tussen andere armoezaaiers, net zo gelukkig als ik dat ze deze plek gevonden hebben, struin ik de kisten met gratis kleding af die her en der verspreid staan.

Ik betrap me er op dat ik me moet beheersen om niet te graaien; had ik me daar in het verleden niet aan gestoord als ik van die hebberige uitverkoopjagers zag die elkaar als beesten stonden te verdringen?

"Nee dat zal mij niet overkomen"... dacht ik een paar seconden!

Afijn, de rest van de dag ben ik bezig de enorme puinhoop in mijn inventory te schikken, te passen, en jawel... weer weg te gooien.

Ik heb een mooie broek gevonden (echt leer!!) en ondanks dat ik er een kont in heb, ben ik er blij mee. Het bijpassende jack en spannend shirt maken het af...

Ook vond ik een gave spijkerbroek en een leuk lichtblauw topje.

Loes voelt zich een stuk beter in haar vel!

Als ik 2 dagen later van een vriendelijke dame een "huid" krijg die bijzonder lijkt op mijn R(eal) L(ive) velletje, is het net of ik mezelf zie gaan en staan.

De beleving van SL neemt toe naarmate je je kunt identificeren met je avatar, valt me op...

Al snel zie ik de legio winkeltjes met prachtige jurken en geweldig haar, alleen uhm.. daar hangen prijskaartjes aan.
Het begint me te dagen dat er iets met economie gaande is in deze gemeenschap.
Het was me al zo vreemd overgekomen toen die man me vroeg wat voor werk ik deed en waar haalden al die prinsessen en godinnen die spulletjes vandaan? Niet bij de Spullenhulp in elk geval!
Gezien mijn saldo van L$ 1 en gezien het feit dat dat prachtige jurkje L$ 200 kost, moet ik iets gaan verzinnen...

"Hi"

Na het kiezen van een achternaam en een bijbehorend poppetje, beland ik na een druk op de knop op een plaatsje ergens buiten waar ik omgeven ben door allerlij vage figuren die om mij heen in de lucht lijken te hangen.
Ik ben er, dit is dus Second Life...

Het begin voelt onwennig aan.
Ik tol wat rond en loop constant met mijn knar tegen muren, bomen en andere stuntelaars.
Na enig oefenen loop ik zowaar aardig recht door een straat en ik schrik als ik mijn tweeling zus letterlijk tegen het lijf loop. Hetzelfde paarse shirt, hetzelfde haar (hoewel haar, het ziet eruit als klei) en hetzelfde etalagepoppengezicht...
Na enig aarzelen tik ik mijn eerste woordje "Hi", wat even later gevolgd wordt door "he". We wisselen voorzichtig wat woordjes uit tot mijn gesprekspartner ineens gelanceerd wordt door een autootje.

Het lijkt me een saaie boel, poppetjes lijken vaak op elkaar en lopen wat nerveus en schijnbaar doelloos rond.
Is dit nu Second Life, die pseudo maatschappij, die wereld in de wereld waarover ik zoveel had gehoord?
Bij een kasteel aangekomen krijg ik zowaar een dollar die ik ook meteen weer mag uitgeven aan een of ander t-shirt.
De trots dat ik geen standaard poppetje meer ben in mijn nieuwe shirt duurt ongeveer 3 seconden want voorbij het stalletje met de t-shirts loopt ineens meer dan de helft van mijn lotgenoten in hetzelfde omhulsel...
Na het kasteel loop ik een soort bospad op waar ik diverse dingen kan oefenen.
Lijkt het nu zo of ga ik het wat leuker vinden nu ik iets meer kan doen dan lopen en mijn kop stoten...?
Ik begin wat met de knoppen te spelen en voor ik het in de gaten heb, zit ik fanatiek te sleutelen aan lijf en leden, iets dat na een poosje zo serieus wordt dat ik er een spiegel bij haal en pijnlijk mijn best doe om zo precies mogelijk op mezelf te lijken.
Naderhand zal iedere kennis of elk familielid direct beamen dat dat poppetje Loesje is...

Ik druk op een knop en met een "zoooeeff" verlaat ik het eiland...

Hoe het begon

Het begon bij me te te kriebelen toen ik op een dag op 3 verschillende plaatsen over Second Life hoorde praten.

Van nature nieuwsgierig besloot ik op een dag om eens "even" te gaan kijken.

Dat "even" duurde iets langer dan gedacht...

Second Life bleek voor mij een fenomeen waarin ik kan verkennen, spitten en graven maar vooral kan waarnemen en vastleggen.

Op deze plek zal ik een aantal van die waarnemingen in woord en beeld delen.

In het begin zal het nog even stuntelen zijn met het uploaden van foto's maar ik doe mijn best er iets moois van te maken.

Vanzelfsprekend neem ik foto-opdrachten binnen SL aan en voor verkoop van hier geplaatste foto's, gelieve contact op te nemen per e-mail.

Veel plezier!

Loesje